Sanki hiçbir şey yokmuş da
Var olan her şey burdaymış gibi
Sanki yeryüzünün bütün toprakları
Kapımı tıklatıyormuş gibi
Adsız, yaşam gibi belirsiz.
“İnsan bazı güçlüklerden, ancak onları unutmak suretiyle kurtulabiliyor albayım.
Ben çoğu zaman, unutmak, kendimden kaçmak için hatırlıyorum çocukluğumu.
Unutmak için en iyi çare unutmaya çalışmak değil, çalışmamaktır...
Sayfa 279Kitabı okudu
"Onu bekleyecektim ya da unutacaktım. Beklemek insana acı verir. Unutmak acı verir. Ama ne karar vereceğini bilememek, acıların en büyüğüdür."
Kendi kendine eğlenmek, acılarını unutmak için kendini roman okumaya veren insanlar vardır...
_
"Sanatın en iyi kurtarıcılığı, insana var olduğunu unutturmasıdır."
Oysaki iyileşmek, bir nevi unutmak demekti.
(…)hayatın özü, büyük sırrı; olmazsa olmazı: Unutmak.
Eğer unutmak diye bir şey olmasaydı, yaşam da olmazdı. İnsan, unutmadan hayatını sürdüremez.
Doğan KitapKitabı okudu
hem unutmak istiyorum hem de unutmamak.
Sayfa 30 - ocak 2022 - sayı 25
Ve ben;
Sevemiyorum insanları. Huylarına gitmeyi, laklaklarını dinlemeyi, aman da pek içten olmalarım, sır vermelerini, ağız aramalarını, hislerini uluorta döküp saçıp etrafa, sonra üstlerine basınca seni kabahatli bulmalarını, bir latife yapsam anlamayıp bön bön yüzüme bakmalarını, arkamdan ağızlarının suyunu akıta akıta dedikodumu yapmalarım, en hakikatli, en dürüst, en ahlaklı, en iyi kalpli hep kendileri olmalarını ama bunu da böyle laf arasında sanki söylemiyormuş gibi yaparken utangaç mahcup çekingen söyleyivermelerini, sanki tek tuhaf benmişim gibi öyle olmadıklarını söylediğimde yüzüme hayretle bakmalarını, samimiyet yalanıyla küçümsemelerini, saf salak sanmalarını, ağzımdan arada bir küfür kaçıyor diye edepsiz bellemelerini, sıkıldığımı söyleyince aman aman pek incinmelerini, inceliklerini, arkasından konuşmuyormuş gibi yapıp en yakınlarını gözlerini kırpmadan çekiştirmelerini, aldatmıyormuş gibi yapıp bacak aralamalarını, bilmiyormuş gibi yapıp laf çarpmalarını, kırılmamış gibi yapıp kin gütmelerini, hep ben, hep ben demiyormuş gibi yapıp dünyayı etraflarında döndürmelerini, her b*ku bildiğini sanıp cahilliklerini, "aslında", "bana soracak olursan", "sahi ben", "geçen gün ne oldu", "o var ya o" diye başlayan bir türlü bitmek bilmeyen cümlelerini, gülerken gözlerini kaçırmalarını, el sıkarken sıkmamalarını, öperken öpmemelerini, sarılırken sarılmamalarını, tüm insanca sandıkları iğrençliklerini, hepsini, her şeylerini unutmak ve bir gül yapıp kumaştan boyaya batıra batıra duvarları güllerle kaplamak istiyorum.
Sayfa 47 - FedakarKitabı okudu
Unut gitsin!
Kaybediyorum yavaş yavaş kendimi..
Yok oluyorum, eriyorum. Uzuvlarım benden izinsiz hareket ediyor, sözümü dinlemiyorlar.
Beynim... Beynim bensiz yaşıyor. Onun istediği kadarını hatırlayabiliyorum, istemediği hiç bir şeyi ne yaparsam yapayım hatırlayıp söyleyemiyorum. Bu bazen çok önemli bi bilgi oluyor bazense gereksiz bi isim. Ne olduğunun önemi yok, önemli olan otokontrolümü kaybetmiş olmam!
Yeni yöntemler buldum bişeyleri hatırlayabilmek için, bu aptal histen, esaretten kurtulabilmek için... Ama nereye kadar söylesene? Ne zamana kadar böyle devam edecek? Bugün en basit bişeyi bile hatırlayamazsam yarın belki annemi bile hatırlamam. Sanki genç yaşta alzheimer olmuş gibiyim. Bi gün doğum günümü unutuyorum, bi gün nerde olduğumu unutuyorum, bi gün amacımı unutuyorum! Beynim isyan bayrakları mi çekmiş? Yeter diye çığlık mi atıyor? Fazla mi geldi ona bunları yaşamak?
İstemedim, yemin ederim ben böyle olsun istemedim... Elimde değil bişeyleri sürekli unutmak. Olmuyo işte.
Kuklayım ben sadece, beynimin kuklası.. O ne isterse ben öyle oluyorum. Neye izin verirse ben onu yapabiliyorum. Sınırlarımı Beynim belirliyor ve fikrimi asla umursamıyor. Yardım et tanrım!
Ş.