"Hayatınıza giren herkes tam vaktinde gelir. Zira daha evvel gelse birbirinize hazır değilsinizdir."
Sadece insanların değil, kitapların da vaktini beklediğine inananlardanım. Bazen bir kitap yıllarca elimin altında durduğu halde onu okumayı her seferinde erteleyip başka bir kitaba geçtiğimi sonra bir gün aniden kendimi onu okurken bulduğumu ve çok etkilendiğimi bilirim. 
Aykut Tanrıkulu 'nun 
Adem'in Hikayesi kitabında tam olarak bu durumu yaşamış ve kitap zamanını beklemiş demiştim. 
Funda Uçuk Er 'in kalemiyle tanıştığımda da aynı hissi yaşadım. Hayatımda öyle bir döneme denk geldi ki gerçekten bir Derviş Dede'ye, sohbetine, unuttuklarımı hatırlamaya, bilmediklerimi öğrenmeye ihtiyacım varmış.
Kitap bittiğinde garip bir hüzün hissettim. Sanki çok sevdiğim bir dosttan ayrılıyormuşum gibi... Benim için güzel bir yol arkadaşı, harika bir başucu kitabı...
Huşu Ağacı ve Asude Bahçe'nin devamı, serinin son kitabı... Diğer iki kitapta olduğu gibi tasavvufu günlük yaşam üzerinden, yalın bir dille, herkesin anlayacağı şekilde, sıkmadan veriyor. İlk kitapta karşımıza çıkan tüm karakterlerin akıbetinden de haberimiz oluyor bu kitapta. Havada kalan, acaba dediğimiz hiçbir kişi ya da olay bırakmadan tamamlanıyor seri. Okurken dört mevsimi de yaşatıyor. Hazan olup sararıp solduğunuz da oluyor, ilkbahar olup yeniden tomurcuk verdiğiniz de... Kış olup dallarınızın çırılçıplak kaldığı da oluyor, yaz olup her yanınızdan çiçekler fışkırdığı, güneşin sıcaklığının teninizi yaktığı da... İnsan ömrü misali... Okurken farklı karakterlerin farklı zamanlarında bir şekilde kendimi buldum ben. Ezcümle kitabı okumadım, yaşadım...
Bir ayrılık, bir yoksulluk, bir ölüm...
Umut'un suçu ne ?
Umudun suçu ne ?
Gün Yüzü'nün tesadüf eseri karşıma çıkması ve bendeki hikayesi biraz farklı.
Ankara’nın ayazı kadar serttir aşkları. Alın o zaman size bir Ankara romanı. Bir 'günyüzü' göremeden gitti derler ya, işte öyle bir şey…
Bu romanın diğer aşk romanlarından farkı çok. Bir aşk romanı gibi görünebilir, asla değil. Öncelikle 
Ali Bektaş ellerini susuz sabunsuz yıkamıyor. Kaleme almaya çekinenlerin elinden kalemi alıp kendi yazıyor. Gündemimizi, üçüncü sayfa haberlerini, şehitlerimizi, unutursak kanımız kurusun dediğimiz ama yine de unuttuklarımızı hatırlatıyor. Çıkarlarla dolu çıkmaza girmiş bir aşkın yanında toplumu da irdeliyor.
Geçmişimizden kurtulabildik mi ki geleceğe yürüyoruz? Neyin hevesine kapıldık gidiyoruz?
Romanın baş kahramanları Umut ile Yıldız…
Umut ve Yıldız bir metafor. İç dünyalarında yaşadıkları şey her ne kadar okuru arada sinirlendirse de en azından dürüst. :) Ankara'yı sokak sokak gezdirirken İstanbul ve Eskişehir'e de uğramayı ihmal etmiyor yazarımız. Ankara'da yaşayanlar daha iyi bilir ki bu şehri kitaplarda okurken baştan yaşamak bambaşka bir duygudur. Gri, memur şehri ama bir o kadar renkli ve aşk şehri. Umut ve Yıldız'ın ilişkisi herkesin iç dünyasını sorgulatacak cinsten. Ve tesadüflerle dolu karşılaşmalar sonucunda bakalım kendinizi nerede bulacaksınız.
Bir gün yüzü görelim artık....
