Yusuf, Roxy'yi kendi kimliğini ve bedenini tamamlayan bir varlık olarak görüyordu. Onu kimseyle kıyaslayamazdı. Daha mı güzel, daha mı çirkin, daha mı hırçın; bu soruların hiçbir anlamı yoktu. İnsanın kendini başkalarıyla kıyaslaması gibiydi.
Ne yaparsan yap, sen sensindir ve o ten içinde yaşarsın. Bunun tartışması olmaz. Roxy Yusuf'tu, Yusuf da Roxy'ydi.
Sayfa 215Kitabı okudu
8. Hikaye Tamamlama Etkinliği
Hikayemiz bu ileti altından yürütülecektir.
Katılımcı sırası ve yorumlar için: #11646309
NigRa
Saat gece yarısını çoktan geçmiş "yarım" diye belirtilen 12.30'u göstermekteydi. Akreple yelkovan iki ayrı uçtaydı, kavuşamayan iki aşık gibi diye düşündü. Sonra aklı yine yarım kavramına kaydı. 24'ün yarısı 12
Sen, sen olarak yok olmak zorundasın, o zaman gerçek ortaya çıkar. Gerçeğin ne olduğuna dair hiçbir fikre sahip değilsin, rüyalarında bile. Sen gerçek dışısın ve gerçek dışılıkta yaşıyorsun. Rüyalarda yaşıyorsun, uykuya dalmış vaziyettesin. Uyanışın nasıl bir şey olacağını kavrayamazsın.
Yalnızca bir tek şey söylenebilir: Bildiğin hiçbir şeyi
“Benimle benden önceki diğer Peygamberlerin misali, şu adamın misâli gibidir: Adam mükemmel ve güzel bir ev yapmıştır, sadece köşelerinin birinde bir tuğla yeri boş kalmıştır. Halk, evi hayran hayran dolaşmaya başlar ve (o eksikliği görüp): “Bu eksik tuğla konulmayacak mı?” der. İşte ben bu tuğlayım ve ben Peygamberlerin sonuncusuyum.
-Sinan_Yagmur596.jpg){kind=small}
'' Bildiği tek şey, yüreğinden taşan bir yoğunlukla onu özlemiş olduğuydu. Kızı yanında bulamadığı zaman paniklemişti. Ne tuhaf bir şeydi bu böyle. Roxy hayatta en beğendiği kız değildi. Gazetede ondan daha güzel, sevimli ve uyumlu birçok genç kız vardı. Gülüşlerinden temizlik ve iyi niyet taşan kızlardı bunlar. Roxy' yi onlarla kıyasladığı zaman aksi, sert, kavgacı bulabilirdi. Onunla huzur bulmak olanaksızdı. Hep tetikte olman gerekirdi, çünkü senin fark etmediğin ufak bir ayrıntı bile, onda bir öfke patlamasına yol açabilirdi.
Bütün bunlar doğru olabilirdi ama yine de Yusuf, Roxy' yi kendi kimliğini ve bedenini tamamlayan bir varlık olarak görüyordu. Onu kimseyle kıyaslayamazdı. Daha mı güzel, daha mı çirkin, daha mı hırçın; bu soruların hiçbir anlamı yoktu. İnsanın kendini başkalarıyla kıyaslaması gibiydi.
Ne yaparsan yap, sen sensindir ve o ten içinde yaşarsın. Bunun tartışması olmaz. Roxy Yusuf'tu, Yusuf da Roxy'ydi.
O Ankara gezisinden, eli boş ama Roxy'nin, hayatının tümünü kavradığını ve artık onun teni, kokusu ve sesi olmadan yaşayamayacağını anlamış olarak döndü.''
Sayfa 214Kitabı okudu
Biraz tuhaf bir kadınla yaşıyor olsam da çok bir kötülüğü yok diye ara sıra düşündüğüm oluyordu. Bir yabancı gibi, hayır hayır, yemek hazırlayan, evi temizleyen bir kız kardeş ya da en azından temizlikçi gibi bir varlık.
Sayfa 30 - AprilKitabı okudu
Memleket isterim
Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;
Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.
Memleket isterim
Ne başta dert ne gönülde hasret olsun;
Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.
Memleket isterim
Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun;
Kış günü herkesin evi barkı olsun.
Memleket isterim
Yaşamak, sevmek gibi gönülden
olsun;
Olursa bir şikâyet ölümden olsun.
(Varlık, 15 Aralık 1937)
Can yay.Kitabı okudu
VATAN
"... Süt çocukları beşiğini, çocuklar eğlendiği yeri, gençler geçimlerinin sağlandığı yeri, ihtiyarlar dünyadan ellerini-eteklerini çektikleri yalnızlık köşelerini, evlat anasını, baba ailesini ne türlü duygularla severse insan da vatanını öyle duygularla sever.
Bu duygu, yani vatana gönülden bağlanma ve onu sevme; sebepsiz yere,
Mutlak Avcısı Olarak Şeyh Galip
"Yek nazarda kıldın ey yüzü gül
Âyinemi afitâb-i mül
Geçti bana neş'e-i tegafül
Hem eyle hem eyleme tenezzül
Dilhanesi cây-i işretindir"
Bir bakışta, ey gül yüzlü,
şarap kadehine döndürdün aynamı;
bilmezleniş neşesi geçti bana,
artık ister tenezzül et, ister etme,
gönül evi işret yerin oldu senin.)
Bireyi aşan sonsuz, mutlak varlık, gül yüzlü ve zülüflü bir afet, karşı konulmaz bir yaman güzel olarak görünür kılıyor kendini ve bir tek bakışın simyasıyla, güneş biçiminde ya da içinden güneş doğan bir şarap kasesine çeviriyor şairin gönlünü.
Gerçi hareket sanki dışardan başlıyor, karşıdaki sevgili, saldığı bir bakışla şairin içine giriveriyor; ama sonsuz, sonlunun içine dışardan giremeyeceğine göre, denebilir ki, bireyin içinden uyanıyor o. Şair belki onu hep arıyordu, ona yaklaşmak ya da ilgisini çekmek istiyordu; fakat belirli bir şeyden doğmayan, ancak kendi sonsuzluğundan kaynaklanan bir neşe içre olduğundan, şairin bireysel çabasını görmezleniyordu.
İkisi arasında bir ilişki kurulacaksa, bunun yerini de zamanını da o belirler ancak. Sokrates daimon'uyla, iç sesiyle dilediği zaman konuşabiliyor muydu? Daimon ne zaman isterse o zaman Sokrates'in varlığına el koyarak ıssız sokakta olsun, kalabalık kent alanında olsun, yere mıhlanmış gibi, bazan da saatlerce tutmuyor muydu bilgeyi?
Sayfa 71 - Turan Oflazoğlu
