Schopenhauer, hem felsefi hem de dini düşünce sistemini, insanın dünya hakkında hayrete ve şaşkınlığa düşmesinin harekete geçirdiği metafiziğe olan çok derin ihtiyacına hitap etme çabası olarak addediyordu. Hayrete düşmenin felsefeyi başlattığına yönelik Platon ve Aristoteles’in iddiasının tersine Schopenhauer’ın metafiziğin doğmasını şaşkınlıkla açıklaması daha içgüdüseldi. Bu durum, acı ve ölümün her yerde olduğunun bilinmesiyle pekişmiş ve bir zemine oturmuştu. Istırap ve ölümün sızdığı dünyada yaşamanın anlamını ifade ederek bu sıkıntılara teselli bulmaya çalışan felsefe ve din, varoluşun bu rahatsız edici özellikleri için dünyaya metafizik bir açıklama getirmeye çalışıyordu. Schopenhauer, felsefe ve dinin ortak bir kaynağı ve amacı olduğunu kabul etmekle birlikte radikal olarak farklı araçlar kullandıklarını fark etti. Din, metafiziği kitleler için üretiyor; sıradan insanın sahip olduğu düzeyde bir zekaya hitap ediyordu. Schopenhauer hakikatin bu halka çıplak görünmediğini, bu şuradan insanları teselli etmek için üstünün alegoriler, mitler ve gizemlerle örtüldüğünü düşünüyordu. Dinin temsil ettiği hakikat ne olursa olsun hakikatti. Bunun tersine filozoflar, yüksek idrak sahibi olanlara ve hakikatin ham olarak göründüğü kişilere hitap ediyorlardı. Sonuç olarak, filozoflar hakikati temsil ederek iddialarının her birini ortaya koymalıydılar.
Sayfa 243Kitabı okudu
Savaştan önce kendimi basitçe bir birey olarak düşünürdüm, bireysel varoluşumla içinde yaşadığım toplum arasındaki bağı hiç görmüyordum. Ecole Normale'den mezun olduğumda, bu konuda bütün bir kuram bile geliştirmiştim: ben "yalnız adam"dım, yani düşüncesinin bağımsızlığı yoluyla topluma karşı çıkan, ama topluma hiçbir borcu olmayan, ve
Sayfa 55
Yarım Adam Romanı 1 ve 2.Bölüm
İstanbul'u bir roman kahramanı olarak görmek isterseniz genç bir mimar olarak ete kemiğe büründüğü Yarım Adam Romanının ilk bölümlerini burada okuyabilirsiniz:
1.Bölüm
Elli Beş Saniye
Tüm hayatı elli beş saniyede değişti. Elli beş saniye; yaşadıklarını anlayabilmesi için çok kısa, kaosla tanışmanın şiddetine dayanabilmesi içinse çok
Bilim, yapısı itibarıyla madde ile uğraşır. Fakat bu, bilimin materyalist bir içerik taşıdığı anlamına gelmez. Maddeyi “incelemek” ile ”maddeci” olmak tamamen farklı şeylerdir. Madde objektif olarak incelendiğinde varlık âlemi üzerindeki sanat görülerek her şeyin madde üstü bir tasarım tarafından gerçekleştirildiği sonucuna kolaylıkla ulaşılabilir.
Kutsal kitaplar ve peygamberler, tabiat olaylarını tasvir ederken bilimin izlediği sebep-sonuç, deney, gözlem ve ispat metotlarını kullanmaz. Bilimsel bilgi, insanların birikimsel (cumulative) çabalarının neticesinde ortaya çıkar; Tanrı’nın bilgisi her şeyi kapsadığı ve tüm gerçekliği içerdiği için kutsal kitaplar ve peygamberler doğrudan doğruya hakikati ortaya koyar.
Tabiatın fıziksel tasviri insanların çalışmalarına bağlanmıştır. Bu sebeple ayetlerde tabiat olaylarına ilişkin formüllere rastlamayız. Dolayısıyla peygamberlerin esas maksadı, tabiat olaylarının ardında yatan hikmetleri ve Tanrı’nın varlığının bilinmesini, varlığın özünün kavranmasını ve varoluşun amacının anlaşılmasını sağlamaktır.
Var oluş kanunları ile peygamberlerin tebliğ ettiği prensiplerin hepsi aynı “Elden” çıkmıştır dolayısıyla birine muhalefet ne kadar cahilce ise diğerine riayet etmemek de o derece anlamsızdır. Varlık âleminin kanunlarına aldırış etmeyip ehemmiyet vermeyen medeniyetler teknik açıdan geri kalmaktan kurtulamayacakları gıbı, peygamberlerin çağrısına kulak asmayanların da varlıktakı bırlıgı kavraması ve özü yakalaması mumkün degıldır
youtu.be/rNU5V_waegE Ahmet Culum 🌿
MELEKLERİ ÜRKÜTMEDEN SEV
Ey gönül! Şimdi sorarım sana, hangi aşk daha büyüktür?
Anlatılarak dile düşen mi. anlatılmayıp yürek deşen mi?
Şemş-i Tebrizi
‘Sessizlik sır saklamaz’ diyor Uriah Heep bir şarkısında. Kalamış’ta aşk yorgunu bir dostumla sohbet ediyoruz.
Cep telefonu vızırdayıp duruyor.
Shakespeare varoluşun karma yapısını idrak etmiş ve olağan ile kayıtsız olanı olağanüstü olanın yanına yerleştirmiştir. Dostoyevski ise her birini sonsuzluğa doğru yüceltmiştir.
Shakespeare dünyayı bedende tanımıştır, Dostoyevski ise ruhta. Onun dünyası belki de dünyanın en eksiksiz hayali, ruhun en derin ve uhrevi düşü, gerçeği bile aşan bir rüya da olsa, kendinden taşarak doğaüstü evrene ulaşan bir gerçekliktir. Tüm sınırları aşan bir üst gerçekçi olan Dostoyevski, hakikati tarif etmemiştir. O, hakikati kendisini dahi aşacak şekilde yüceltmiştir.
Sayfa 120 - Zeplin KitapKitabı okudu
Birbirimizle ve dünyayla öyle iç içeyiz ki hakikati, onunla ilgilenmeksizin izlemekle yetinemeyiz.
