Hislerim beni şimdiye kadar asla aldatmamıştır. Müthiş bir şey oldu veya olacak. Şurada gördüğüm genç kız, bana, daha dünyaya gelmeden, daha dünyanın, daha kâinatın teşekkül ettiği sıralardan tanıdığım birisi gibi geldi. Sana nasıl anlatabilirim. 'İlk görüşte deli gibi âşık oldum, yani yorum, tutuşuyorum! gibi laflar mı söyleyeyim? Fakat işin tuhaf yanı bunlardan başka da söyleyecek sözüm yok. Hatta burada se ninle nasıl durup çene çaldığıma hayret ediyorum. Bundan sonra ömrümün bir dakikasının bile ondan uzakta geçmesi benim için ölüm demektir. Demin pek göklere çıkardığım ölüme şimdi müthiş bir şey gibi bakmama da hayret etme, ne diye mi hayret etmeyeceksin? Ne bileyim ben? Sana izahat verecek değilim ya... Ne lüzumu var! Yalnız ukalalık etmeden bana bir akıl öğret! Ne yapayım? Korkunç bir vaziyet karşısındayım. Onu bir kere gözden kaybedersem ölünceye kadar ömrüm yalnız aramakla geçer, ve herhalde bu müddet pek kısa olur. Of be! Saçmalıyorum. Fakat fevkalade doğru söylüyorum. Onu bir daha hiç görmemek ihtimali en feci ve maalesef en akla yakın olanı. Düşün ki şu anda çehresini hatırlayamıyorum bile, fakat hafızamdan daha derin bir yerde onun bir taşa hakkedilmişt kadar keskin bir tasvirinin, akılların almayacağı kadar eski zamanlardan beri mevcut olduğuna eminim. Şu kalabalığın içine gözlerim kapalı olarak karışsam bir kuvvet beni muhakkak hiç şaşırtmadan doğru ona götürecektir."
Bütün bu yazdıklarımın tatsız bir etki yaratacağına da eminim, zira hepimiz yaşamla bağını az ya da çok kaybetmiş, kör topal idare eden insanlarız. Hatta yaşamdan öylesine kopuz ki, gerçek "canlı hayata" karşı adeta tiksinti duyuyor, bize hatırlatılmasına dahi katlanamıyoruz. Öyle bir hale gelmişiz ki, gerçek "canlı hayat" bize
Sayfa 139
Bana bir selamı bile çok görmüşsün. Ben henüz o halde değilim. Henüz bir şeyler ümit edebiliyorum.
Unutulmuş gibiyim ben. Ve insan
Bir bakıma unutulmuş gibidir
Bilmem ki, nasıl anlatmalı, yalnız bile değilim.
Belki de yalnızlıktan
Daha fazla bir şey bu
Unuttum ben kendimi de Stepan.
Maddenin hallerinden biri de olağanüstü olandır.
Çünkü dünyanın en çabuk geçen, geçer geçmez de en hızlı yakalanılan hastalığına sahipti: Umut.
Nasıl anlayamıyorlar diye düşündü Derda. Yanlarından geçiyorum. Buradayım, aralarında. Ama, hiçbirinin umurunda değilim. Görmüyorlar bile beni. Hepsi de kör olmuş. Ya da bu çarşaf, görünmezlik
ruhu değil bedeni sevmek
"Beni gerçekten tanıyor musun bilemiyorum. Beni biraz gö zünde büyütmüş olabilirsin bence. Ben senin düşündüğün gibi büyük bir insan değilim aslında... Kendi kendime bile yetemediğim ne kadar çok şey var... Hayata tutunmuş, sevdiği şeyleri elde etme arzusu taşıyan birinden daha fazlası değilim... Tanıdığın bütün erkekler gibiyim aslında, bir kadını sevince ona yalnız saygı duymakla kalmıyor, bir yandan da onu arzuluyorum. Ve seni... seni başkalarıyla aldatmak istemiyorum. Bana tiksinerek bakman da çok korkuyorum. Beni küçük görmeni istemiyorum... Ve seni bunların olmasına firsat vermekten korkacak kadar çok seviyo rum...
Harika!
Ben denizin kumları üzerinde durdum
Bir heykel tadında olan ve bunu geçen
Bir şekilde denizin kumları üzerinde durdum Durdum ki, şehrin son kalıntısı onu unutmak olsa gerek
Diyordum.
Ve bütün ayrıntılarından sıyrılmış bir düzlüğün
Ayrı bir nesne gibi, daha sonra da
Hiç görmediğim bir yaratık gibi üstüme gelmeye başladığı
Bir şey olsa gerek
unutulmuş gibiyim ben. ve insan
bir bakıma unutulmuş gibidir
bilmem ki, nasıl anlatmalı, yalnız bile değilim
belki de yalnızlıktan
daha fazla bir şey bu.
Sayfa 330 - YKYKitabı okudu
Unutulmuş gibiyim ben.
Ve insan Bir bakıma unutulmuş gibidir
Bilmem ki, nasıl anlatmalı,
yalnız bile değilim.
Belki de yalnızlıktan daha fazla bir şey bu Unuttum ben kendimi de
TRAGEDYALAR V/ E-KİTAPKitabı okudu
Hakkımda ne derlerse desinler, (zira, deliliğin en deli olanlar tarafından bile her gün nasıl ayaklar altına alındığını bilmez değilim) tanrısal tesirlerimle tanrılar ve insanlar üzerine sevinç saçan gene ben, yalnız benim; öyle ya, ben.
"Peki, anlatacağım. Ama eksik olacak," diyor. "Yalnız eksik değil, yanlış olacak. Çünkü kendimden bir şeyler katacağım. Çünkü fotoğraf makinesi değilim. Çünkü fotoğraf makinesinin bile resmi aldığı zaviyeye göre söyleyeceği bir şeyler var. O halde, hakikatı bekleme."
Sayfa 308Kitabı okudu
Sevgili Bilge, bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanamadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı.
Unutulmuş gibiyim ben. Ve insan
Bir bakıma unutulmuş gibidir
Bilmem ki, nasıl anlatmalı, yalnız bile değilim.
Sayfa 275Kitabı okudu