Devlet mi? O da ne? Kulak verin sözlerime. Halkların ölümünden söz edeceğim size.
En soğuk canavarın adıdır devlet. Buz gibi yalanlar söyler o; ve ağzından şu yalan çıkar: "Devletim ben, ulusum."
Yalan! Halkları yaratan yaratıcılardı; onların üzerine bir inanç, sevgi asanlar: Hayata böylece hizmet ettiler onlar.
.
.
Nerede ayakta kalmış bir ulus varsa, devlet anlaşılmaz orada; kötü göz, yasalara, alışkanlıklara karşı işlenmiş bir günah sayılarak ona kin tutulur.
" Yeryüzünün en büyüğüyüm ben: Tanrı'nın yaratıcı eli," diye böğürür o canavar. Sadece uzun kulaklılar, dar kafalılar değil diz çökenler!
Ona tapınırsınız, her şeyi verir size o yeni put: erdemlerinizin parıltısını, gururlu gözlerinizin bakışını satın alır. Gereksizleri yanına almada araç olarak kullanır sizi! Evet, cehennemi bir araç uydurmuşlar burada, tanrısal şanın süslü koşumlarıyla şıngırdayan ölüm atları!
Herkesin zehirlendiği yere, iyilerin ve kötülerin: Devlet, herkesin kendisini kaybettiği yer, iyilerle kötülerin. Devlet, herkesin yavaşça kendisini öldürmesine "hayat" diye söylenen yer.
Tüketicilerin eserlerini, bilgelerin gömüsünü çalarlar: Domuzluklarına kültür derler. Her şey hastalık, her şey sıkıntı gibi gelir onlara. Bakın şu gereksizlere! Sürekli hastadırlar: Safra boşaltıp adını gazete koyarlar. Birbirlerini yutup, kendilerini bile hazmedemezler.
Güç isterler, en çok da güç kaldıracını, bol parayı isterler. Bu yetersiz kişiler!
Nasıl da tırmanıyor bu çevik maymunlar! Birbirinin sırtına basarak çıkarlar yukarılara, çamura, bazen uçuruma düşerler.