“Haklısın, bunları ben de bilmez değilim çocuk” dedi. “Fakat ne yapayım ki içmeye mecburum; kafam çok ama beni mustarip edecek kadar çok ve hızlı çalışıyor; vakit vakit onu uyuşturup biraz dinlenmek ihtiyacını duyuyorum. Harbiye ve Erkânıharbiye (Harb Akademisi) mekteplerinde iken sabahları beni ekseriya koğuş arkadaşlarım uyandırırdı; çünkü akşam zihnim herhangi bir meseleye takılırdı; onu düşüne düşüne kafam şişer, uykum kaçardı. Bütün gece yatağın içinde dönüp dururdum; ancak sabaha karşı, yorgun, bitkin bir halde uyuyakalırdım ve tabii kalk borusunu duyamazdım.
Haruki Murakami - Uyku
Japonya'nın XX. yüzyıldaki en büyük edebiyatçılarından biri olarak kabul edilen, 1949 doğumlu yazar 
Haruki Murakami'nin kısa bir kitabı.
Birinci ağızdan anlatım ile ilerleyen kitapta ana karakter, daha önce de yaşadığı gibi uyuyamama problemi yaşıyor. Karakter evli ve bir erkek çocuk sahibi. Uyumadığı ve gün içinde hiç yorgun hissetmediği bu süreçte evliliği hakkında düşünmeye başlar. Evlilikle beraber artık devam etmediği alışkanlıklarını düşünmeye başlar (kitap okuma, çikolata yeme vs.). Uyuyamadığı bu gecelerde eşi ve çocuğu derin uykudayken eskisi gibi daha iyi odaklanarak kitap okumaya başlar. Okuduğu kitap 
Lev Tolstoy - 
Anna Karenina'dır. Karakterin kitapta Anna Karenina ve Tolstoy'dan da bahsettiği bölümler var. Kitabın sonunun ise farklı yorumlanabilir olduğunu düşünüyorum.
Haruki Murakami'den okuduğum ilk kitaptı. Akıcı bir anlatımı vardı.
sana koşarken düştüğüm merdivenlerin hesabını soramıyorum.
içimde sana kılıç çeken bir savaşçı, aynı anda yüzünü çiçek gibi koklayan bir yabancı var. ben utanmadan adını tespih gibi çekiyorum hala.
hayalini kuruyorum burada oluşunun; bazen uyanmasak konuşsak, bazen hiç uyanmayalım n'olur. bazen diyorum, bu koca şehirlere lanet olsun, herkes ölsün ama sen benimle otur. bazen körsün, ama artık gör biraz n'olur. gürültümle, kalabalığımla geliyorum sana biliyorsun. hepsiyle bazen, bazen tek tek, bazen sadece kalbim. biz birlikteyken elim avucum hepten yıldızmış gibi.
bu ayaklarla kaç dünya yürümüşüm öyle gelmişim sana. biraz yorgun,
uykuna saplanmak için.
biraz güçlü, dayanman için.
biraz çocuk, büyütmen için.
HAYATIN ÇIĞLIKLARI
Doktorun odasından çıktığımda moralim oldukça bozuktu. Kolesterolüm yüksekmiş. Diyet yapmalıymışım. Elimde yememem gerekenlerin listesi ve reçeteyle yürürken hayatımda hiçbir zaman diyet yapmadığımı düşündüm. Dahası, şimdiye kadar bana dayatılan hiçbir yasağa gönül rızasıyla boyun bile eğmemiştim. İçimdeki asi ruh burada da
Önce büyük bir fırtına kopuyordu. Bağırış çağırış. Bir bombayla yıkılan binalar gibi kalplerin kırılış sesleri.. yıkılmış bir bina gibi harabe kalpler kalıyordu. Ağızdan hemen hersey çıkabilecek gibi, bir sözle iki beden de bir anda yere yıkılabilecekmiş gibi bir kıvamda.. artık kimse gizlemiyordu, bağıra bağıra söyleyebiliyordu 'ben çok mutsuzum!'.. Sonrası sessizlik. Bogazda bir yumru. Her nefes aldığında boğacak gibi birsey.. canına batan birşey... bazen nefesini kesecek gibi olan birsey.. yorgunluktan dönüp harabeye bile bakamadan uyuya kalıyordu herkes kendi köşesinde.. Sabah olduğunda ise bir astım krizi vurup geçmiş gibi hayli yorgun fakat nefesinin ve onun yanında oluşunun verdiği rahatlıkla hicbirsey olmamış gibi elini uykudaki yüzünün üzerine bırakıyordu.. annesinden tokat yediği halde annesini hala çok seven, ona ihtiyaç duyan küçük çocuk gibi... çocuk bedenini ve kalbini korumaya çalışıyordu..
. . BUDALA, F.M.Dostoyevski . .
𝐄𝐍 𝐈̇𝐘𝐈̇ 𝐈̇𝐍𝐒𝐀𝐍𝐈𝐍 𝐑𝐎𝐌𝐀𝐍𝐈: 
Budala
Fyodor Dostoyevski, Mışkin karakterine boşuna ‘’Prens’’ yakıştırması yapmamış. Böyle birisinden kral da olur prens de. Gerçek bir beyefendi, tertemiz kalbiyle gönülleri fetheden yüksek karakterli örnek bir insan, Prens Mışkin…
Prens Mışkin, en iyi insan olmanın tüm vasıflarına sahip karakterlidir. Lakin bu, çevresi
Sonra bazen anne çok yorgun olur ve çocuğa ninni söylemek icap eder: Uyusun da büyüsün ninni. Hayat neymiş görsün ninni.
Bir gün annesi kanepeye uzanmış uyuklarken oğlumun kulağına fısıldadım: Sakın büyüme yavrum. Hep çocuk kal. Büyüdükçe işler karışıyor. Örneğin okul denen bir şey var. Anaokulunda, birinci sınıfta falan, hiç belli etmezler, olabildiğince şirin davranırlar adama. A, B, C… 1, 2, 3… gibi şeyler öğretirler. Sen de hep böyle olacak sanıp neşeyle öğrenirsinbunları. Sonra o sevimli A, B, C’leri kullanarak öyle karmaşık cümleler söylerler ki şaşar kalırsın. 1’den 10’a kadar saymayı hevesle öğrendin ya; hiç beklemediğin bir anda ‘permütasyon, logaritma’ falan deyip dünyanı karartırlar. Benden söylemesi. Geri dönüşü de yok bu işin: alfabeyi ve rakamları bir kere öğrendin mi artık yakanı bırakmazlar. Keşke benim babam da bana anlatsaydı bu gerçekleri…
zamanın ve ölümün
çalamayacağı anlar var
can
kaçınılmaz olandan
kaçınılamayan anlar ve de
tanrının bile
tanrıdan birde
birde
