Nermin abla
Kapı zili ve telefon eş zamanlı çaldı. Telefona doğru yürürken, kapı zili hem çalıyor, hem de kapı tıklanıyordu. Telefonu açtığımda, cevap yoktu, karşı taraf kapatmıştı. Kim aradı acaba diye düşünürken, kapı zili ve kapı tıklaması kaldığı yerden devam ediyordu. Koştum kapıya, gözetleme deliğinden baktım ve üst kat komşum Nermin ablayı gördüm.
Ama bir bayram böyle mutlu olamadık. Arifeden bir iki gün önce, bir beyaz araba geldi, anamı aldı gitti. Biz iki kardeş hüngür hüngür ağladık.
Abi anamızı nereye götürdüler?
Hastaneye.
N'olacak?
Ameliyat edeceklermiş.
Karnını mı kesecekler?
Hee...
Ya ölürse?
Ölmez ki, doktorlar kesecekler.
O gece babam bizi ablamın yanına bıraktı. Enişte ekmeğini, enişte yemeğini yedik. Eniştem şen adamdı. Bin bir türlü masal ve şaklabanlıklarla bizi eğlendirmeye çalıştı. Abimi bilmiyorum ama, ben o gece düşümde hep anamı gördüm. iki kardeş, ne zaman birlikte sokağa çıksak, ardımızdan; "Benim çift güvercinlerim" diyen anamı. O sene bayramı bilemedik ne atlıkarınca, ne dönmedolap mutlu kıldı bizi
Sayfa 59
Aşkın Hayali, Hayalin Aşkı
Bir kere düşmüşsen gecenin kanallarına
Kapılmışsan o delici gözlerin derinliğine
Zamanın gerisinde kalmaya razı olmuşsun demektir
Gözlerini ayıramamak bir türlü salak gibi
Aşık olmak tatlı kıvrımlara karşında duran
Buna rağmen soğuk bir kasım rüzgarının nefesiyle
Üflemek tepkisizce kuzeyden o sıcak tene
Kuşlar eşliğinde yapılan tüm
Bir Irmak Kendini Asıyor
ne zaman aklımın kıyılarına uğrasan
bir ırmak kendini boğazlıyor şavk'ında,
bir uçurtmanın ipi çözülüyor içimde
göğüne süzülmek üzere
ne vakit zihnimin çeperlerine düşsen
bir yürek kendinden çözülüyor itiraflarıyla,
bir kuğu durgun bir gölde tevekkülle
eğiliyor ceylanın gözlerine.
ne zaman kuytumdaki sığınaklara girsen
çekip kolundan atmak istiyorum uzaklığını,
bir serçenin çığlığını öpmek ya da
bu hayat denen atlıkarınca'dan inip
kırların o senin yanağına sızmak istiyorum.
ah ve ne vakit bir çocuk ağlasa
bir yanım cam kırıklarıyla kesiliyor
acısı milatsız künyesinden akıtılırken dilim
ve sanki bir ırmak kendini asıyor yatağında.
...
Atlıkarınca gibiyim ; bir inip bir çıkıyorum ama hiçbir zaman durmuyorum. ✨
192 syf.
8/10 puan verdi
Göl Öyküsü-Tamamı
Dalga beni gökteki kuşlardan, kumsaldaki çocuklardan, kıyıdaki annemden
ayırdı. Bir yeşil sessizlik anı oldu. Sonra dalga beni göğe, kuma, bağırışan
çocuklara geri verdi. Gölden çıktım, dünya beni bekliyordu, gittiğimden bu
yana pek hareket etmemişti.
Kumsala doğru koştum.
Annem beni kürksü bir havluyla kuruladı. "Orda dur da kuru,"
