Çocukken sakatlığımın bilincine vardığımda acı acı ağlamıştım. Artık ağlamıyordum; gözyaşlarının ferahlatıcılığını bile yaşayamıyordum. Bütün acım içimdeydi.
Sayfa 84
İnsanlar aradığında gelmezler,aramadığında keşke beni çağırsaydın derler.
Sayfa 85
Hayatın anlatamadığını ölüm anlatır mı acaba? diyorum ve gidiyorum. Acınla ölüyorum, gücenme bana... Kimseyi suçlamıyorum. Sadece hayata hiç dokunmadan, kendimi çıkarıyorum.
Hayat herkes için değilmiş. Gidiyorum !
Okur Takip Önerileri
Sevgimi en derine kazıdığım için mi
İliklerime kadar tattırdın her seferinde acıyı bana?
"Ölmek için doğdum,yaşamak için öleceğim."
Her şey geçiyor. Hiçbir şey geçmese de..
Sayfa 49
“— Seni içinin demir parmaklıklarından azat edeceğim!”
... yaşamak aynı zamanda yaşamış olduklarını hatırlamak demektir hatırladıkça bunalıyorum...
Sayfa 159
Ne var ki, hayatın dilediği takdirde önümüze her daim beterini koyabilmek gibi bir kabiliyeti vardı.
Sayfa 94
Beklemek
Bekçisi olmayan geceler denk geliyor bana,
çaresiz bekliyorum.
"... hayat zaten zor, bir de üstelik sonunda ölüyorsun."
Gençlik... Gelip geçti... Bir günlük süstü;
Nefsim doymamaktan dünyaya küstü.
Eser darmadağın, emek yüzüstü;
Toplayın eşyamı, işim acele
Sayfa 112
''...Beni anlamıyorlardı zararı yok.
Zaten beni daha kimler anlamadı...''
Konuşmaktan korkmak, güçsüzlüğün insan ruhunda açtığı en derin çukurdur. Kimse bu çukuru başkasının gücüyle dolduramaz ve ne gariptir ki çukur büyüdükçe büyür insanın yıkımı.
İnsanın Acısını İnsan Alır, Şükrü Erbaş (Sayfa 109)
Sayfa 109
İnsan uçsuz bucaksız kentte yalnız kalır, milyonlarca başka yalnızla yapayalnız.
Sayfa 152