"Ben, seni görür görmez anlamıştım: bütün kaygısız görünüşünün altında, duygulu, içine kapanık bir insan olduğunu. Bunu beğendim işte."
Giderken nefeslerini size bırakacaklarını sanmıştınız değil mi? İşte gittiler ve nefeslerini de yanlarında götürdüler. Bunca yıl soluk alıp verdikleri alanları bile terkettiler. Senelerce nefes tüketip anlatamadıklarını, bir çırpıda anlattılar gidişleriyle.
Okur Takip Önerileri
Neymiş efendim? Hiçbir işin sonunu getirmemişim. Siz başlamayı bile göze almadınız.
Buraya umutlu günler koydum.. Şimdilik uzak gibi görünüyor ama kim bilir, birazdan uzanıp dokunursun?
"Nefes almak için pencereyi değilde fotoğraflarını açtığım zaman anladım sana yenildiğimi."
Olaylar doğal akışına bırakıldığında, zaten gitmeleri gereken yerlere giderler. Ne kadar çabalarsanız çabalayın, insanlar kırılmaları gereken zaman geldiğinde kırılacaklar. Hayat böyle.
Özgür değilsin, senin bağlı bulunduğun ip, öbür insanlarınkinden daha uzun, hepsi bu kadar.
"Kötümser bir his gelip çöreklendi yüreğime."
Mesele, aklın kabul ettiğini kalbe anlatmaktı. İşte onu beceremiyordum.
İnsan her şeyi anlatamaz, zaten kelimeler de her şeyi anlatmaya yetmez.
"Bir insan söylediği şeylerden çok, söylemedikleriyle insandır."
Kusurumu bağışlayın. Yorgun kafam unutulmuş anılara kapılıp gitmişti de.
Her şey boş. Doğmamış olana ne mutlu. Ölüm, hayattan daha iyi, hayattan kendini kurtarmak gerek.
Ruhumu delik deşik ediyorsunuz. Bir yarım ıstırap, diğer yarım umut içinde.