Sanırım kayıp dünyadaki en acı şeylerinden biridir. Bulanamama, kendini veya başkasını suçlama, çaresizlik, umut ve umutsuzluk... Hayata bir şekilde devam edebilmek, yada çalışmak. Çevredekilerin belli bir zaman sonra umursamamayışı...
◇Carmel, sekiz yaşında annesiyle bir panayırdayken, annesinin küçük bir dalgınlığı yüzünden ortadan kaybolan ve asla kaybolduğunun farkında olmayan kırmızı mantosunu üstünden hiç çıkarmayan bir kızdır.
◇Panayirda kendisini büyükbabası olarak tanıştıran ve 6 seneye yakın bir şekilde kendisine itaat etmesini sağlayan bir adamla tanışır Carmel ve hayatını artık manevi ikiz kız kardeşleri ve büyükbabasının karısı Dorothy ile başka bir ülkede, kendisine Mesih, kurtarıcı gibi gören ve bu şekilde de paralarını kazanan kişiler arasında hayatına devam eder.
◇Ve zaman yine tekerrür eder, Carmel yıllar sonra yeniden büyük bir kalabalıkta yalnız kalır. Çünkü büyükbabası olacak adam günahlarının kefaretini ödemeye karar vermiştir.
~~~
Kitap bir şekilde çok havada kaldı. Açığa çıkmayan bir çok sır vardı. Özellikle küçük Mercy hikayesi neydi? Büyükbabanın akıbeti? Ya da Carmel'in ailesiyle kavuşma şekli ve detayları... Genel olarak iyiydi ama 432 sayfanın sonunda his istemiştim.. Emeğe saygı deyip iyi geceler diliyorum...
Albert Camus, bu eseri yazdığında 22 yaşında olduğunu okuyunca aklıma şu soru düştü:
22 yaşındaki bir delikanlının ergenlikten yeni çıkıp gençliğin ilk demlerinin yaşandığı çok genç bir yaşta hangi uzun ve çileli yaşam deneyimleri geçirip hangi algı seviyesiyle düşüncelerini geliştirip iç dünyasında
