bazen kendime çok kızıyorum. toplumun ezberlettiği şekilci tutuma kapılmaktan kendimi alamadığımda mesela. bu kitabı hep kapağı pek de hoş gelmediği için erteleyip durdum. peki bunca yıllık okurluk mertebesinin gerektirdiği "kitabı kapağına göre yargılamamak" tecrübesi nerede kaldı?
şu sıralar mevcûdiyetimi yöneten arabesk duyguyu görüyor musunuz........ bunca laf kalabalığı maalesef ki bundan hsqbxh. nasip.
sözün özü kaçak beni etkiledi. beklenmedik bir şekilde akıcı bir üslup ve kurguyla karşılaştım. savaş işleyen metinlere temkinli yaklaşırım normalde, muhtemelen uzak durmamın sebebi yalnızca kapak değil, biraz da buydu. neyse aşk falan da yazıyo arka kapak yazısında, bi bakayım dedim, iyi ki demişim. japonya'nın endonezya'yı işgali döneminde küçük bir kasabaya konuk oluyoruz. savaşın verdiği fiziksel hasardan öte insanî yozlukları, zayıflıkları görüyoruz hikayede. görünürde sakin ama içten içe kaynayan seyre sahip bu kitap ve böylelikle yazarın savaşın etkilerini yansıtmaktaki başarısı hissediliyor.
kaçağımızın insanlığa, sevdiklerine dair duygularını ifade edişi oldukça hoşuma gitti. eleştirilerinde saf öfkeyi ve suçlamayı değil -ki bunları görmek de halihazırda çok tabii olurdu, zira işgal edilen yer evin ve sen onu savunduğun için kaçaksın- hakikati, yüksek anlayışı görüyoruz.
kitaba dair sevmediğim tek şey yayınevinin redaksiyon konusundaki özensizliği oldu ki bu dedalus yayında rastladığım ilk örnek değil. ne diyim tatsız.
işte böyle.
tavsiye ederim.
Bir Gün Kediler Dünyadan Yok Olsaydı insanı sorgulatan bir eser oldu. Kendi içimde değinilen faktörleri sorgulayarak bir arayış içerisine girdim.
