"Çocukken herkesten korkardım. Büyüdükçe korku yerini nefrete bıraktı. Kimilerinden sırf adilikleri yüzünden nefret ederdim, kimilerindense... Şey, bilemiyorum; nefret ederdim işte. Ancak şimdi tüm insanları bambaşka bir bakış açısıyla gözlemliyorum. Hepsine acıyorum. Onlar için üzülüyorum. Neden böyle hissettiğimi bilmiyorum ama bunun insanın gerçeği olduğunu fark ettiğimden beri kalbim daha yumuşak; artık insanları kötülükleri ya da iğrençlikleri için suçlayamıyorum."
Sayfa 25
Ne güzel anlattın Gökhan abi
bazen dünyayı içine sığdıracak kadar genişliyor yüreğim , bazen kendi çarpıntılarına bile dar geliyor . bazen küçücük bir gülüş bile yetiyor içimi ısıtmaya , bazen göklere yükselen kahkahalar bile yetmiyor yüzümü güldürmeye . bazen inanılmaz derecede uçarı , bazen iflah olmaz biçimde kanadı kırık oluyorum .
insanları bilmiyorum .
güvenli olduklarını bildiğim an sırtımdan vuruyorlar .
artık hiç kimseye inanmayacağımı düşündüğümde bir sıcak yürek gelip buluyor beni .
çoğu zaman kim oldukları belli değil
çoğu zaman sandığımdan daha fazla yaşıyorlar bende .
her zaman içlerindeyim ; ama insanları bilemiyorum .
yalnızlığı bilmiyorum
dünyanın ezici kalabalığı mı yalnız bırakır insanı , uçsuz bucaksız kıpırtısızlığı mı ?
geçici bir hava boşluğu mudur hayatın içinde , yoksa her yeri kaplayan müebbet bir titreme mi ?
kendimizin mi sorgusudur
başkalarının mı mahkemesi ?
seslerin kaybolup gidişlerini görüyorum
ama yalnızlığı bilmiyorum ..
