her birimiz kendimize göre karmaşığız...
Umut 1970 Yılmaz Güney & Tuncel Kurtiz
Film hakkında detaylar, fikirler, sayfa sonuna ekleyeceğim siteden alınmıştır.
Umut gittikçe yayılan motorlu taksilerin arasında faytonculukla hayatını sürdürmeye çalışan, tek geçim kaynağı atları olan bir adamın öyküsü. Sefalet içinde yaşayan ailesinin karnını doyurabilmek için çalışan Cabbar, eski at arabasıyla taksilere rağmen işini yapmaya
TUR ATMAK
"Dolaşmak, gezinmek" anlamına kullanılır.
Öyküsü (Fransızcadan):
Türkiye'ye ilk bisiklet, 1908 II. Meşrutiyet yıllarından önce girdi. İstanbul'da Tepebaşı'nda, günümüzde katlı otoparkın yer aldığı alanda, Fransa'dan ithal edilmiş bisikletler, belli bir süre için belli bir parayla kiralanıyor, isteyenlere hem bisiklete binmesi hem de bindikten sonra alanda dolaşması (Fransızca tur atması) sağlanıyordu. "Tur atmak" daha sonra Türkçeye "gezinti yapmak, dolaşmak" anlamında bir deyim olarak girmiştir.
Sayfa 235Kitabı okudu
Beni altüst eden, sıtma nöbetine tutulmuş gibi titreten şey Fräulein Funkel'in kızıp köpürmesi olmamıştı, beni titreten dayak ya da eve kapatılma cezası ya da herhangi bir şeyden duyduğum korkunun verdiği heyecan da değildi. Bunun gerçek nedeni, bütün dünyanın başlı başına adaletsiz, kotü, adi bir kalleşlikten baska bir şey olmadığını kavramamdı. Bu köpekçe kalleşliğin nedeni de ötekilerdi. Yani bütün herkes. Öbür insanlann hepsi, ayrımsız. Başta, bana doğru dürüst bir bisiklet almayan annem; hep onun dedigini onaylayan babam;
ayakta bisiklete binişime kis kis gülen ağabeyim ve ablam; Frau Dr. Hartlaub'un başıma bela kesilen o igrenç iti; akın akı gelip göl caddesini tıkayan, benim de zorunlu olarak geç kalmama yol açan gezinti meraklıları;
fügleriyle insanın içine afakanlar salan, insanı işkencelere sokan besteci Häßler; uyduruk suçlamaları, diyez tuşundaki o iğrenç sümügüyle Fräulein Funkel... ta, sevgili Tanrı dedikleri, insan bir kez gereksinim duyup yalvar yakar yardımını isteyince ödlekçe bir suskunluk perdesine bürünüp adaletsiz yazgıyı kendi akışına bırakan o zata varıncaya kadar herkes. Neyime gerekti böyle bana karşı birleşmiş bir koca bir kalabalık? Bana neydi böyle bir dünyadan? Böyle aşağılık bir dünyada, hayır, benim yerim olamazdı. Boğulacaksa ötekiler boğulsundu kendi kalleşliklerinin içinde!
Umutsuzlar Parkı
I
Biliyorsunuz parkların
Sizi çağıran tarafları
İnsanın gizli, karanlık köşeleriyle oranlı
Orada saklanıyor onlar
Çünkü her türlü saklanıyorlar orada
Bir yağmur öncesinin loş sokaklarıyla
Çok İlginç Bir Yaşam Öyküsü!
1933'te, Connecticut, Hartford'da yaşayan yedi yaşındaki Henry Gustav Molaison'a bisiklet çarptı; çocuk bilincini yitirdi. Bu talihsiz kazanın ardından H. M. bir dizi nöbet geçirdi. Bu nöbetlerin şiddeti gitgide arttı, ta ki 1953'te, yirmi yedinci doğum gününde doktoru nöbetlerinin merkezi gibi görünen ufak bir beyin dokusunu, yani hipokampusu almaya karar verene dek. H. M. iyileştikten sonra nöbetler bitmişti, ama bununla birlikte anı oluşturma yeteneğini de yitirmişti. Doktorlar ameliyattan iki yıl öncesine kadar olan anılarının korunduğunu, ama yeni anılarını koruyamadığını fark ettiler. Her yeni bilgi zihninde yok olup gitmeden yalnızca yirmi saniye boyunca kalıyordu. H. M. seksenli yaşlarına dek yaşadı, ama kendini her zaman ameliyat olduğu yaşta, yirmilerinin ortasında genç bir adam sandı.
Sayfa 151Kitabı okudu
Değirmen
