Semavi kitapların emri: “Öldürmeyeceksin”. Hıristiyan Avrupa, en sefil çıkarları için dünyanın bütün Mandarenlerini öldürdü ve öldürmeye hazır. Goethe: “Ya örs olacaksın, ya çekiç” diyor. Şark, Sadi’den Gandi’ye kadar aksi kanaatte: “Yemin ederim ki, dünyanın bütün toprakları bir tek insanın kanını akıtmaya değmez.” Kim haklı?
Demiri nasıl tavında dövmek gerekiyorsa, çekiç darbelerini nasıl soğutmadan indirmek gerekiyorsa, her kelimeyi de öyle tam zamanında söylemek gerekiyordu. O anı geçirince söz soğuyor, katılaşıyor, insanın yüreğine taş gibi oturuyor ve bu ağırlığı kaldırıp atmak hiç de kolay olmuyordu.
"İnsan, tekrar yücelmesi için kendini yeni baştan inşa etmek zorundadır. Ve bu yenileşmeyi ızdırap çekmeden yapamaz. Çünkü o hem mermerdir, hem de heykeltraş. Hakiki biçimini yeniden kazanmak için, büyük çekiç darbelerini kendi maddesine indirerek kıvılcımlar çıkaracaktır."
Kuantum Teorisi Üzerine:
Bir kutuya bir kedi, siyanür gazı dolu bir şişe, bir atom reaktörü ve herhangi bir enerji algılamasında harekete geçip şişeyi kıracak olan bir çekiç koysan; ve kutuyu kapatsan.
Kutu kapalıyken ne olur?
...Kutu kapalıyken ya çekiç bir enerji algılayıp şişeyi kıracak ve kedi ölecek, ya da enerji algılamayacak ve kedi yaşayacak.
Fakat kutu kapalıyken her ikisi de olasılık dahilindedir.
Kutuyu açıp kediyi gözlemlediğin zaman ise kedi ancak bir durumda olabilir.
Nevruz Türklerin Ergenekon'dan Çıkış Bayramıdır.
Bu yazıyı okumaya başladığınızda Bölücüler yine o tehdit dolu Nevruz kutlamalarından birini gerçekleştirmiş olacaklar. Bu yılı "çözüm Nevruzu" ilan ettiler. Muhtemelen yaktıkları nefret ateşinin üzerinden "Öcalan'a özgürlük" sloganlarıyla atlayarak "ayaklanma"
"... Ertesi gün sıkıcı bir sabahla başlayacaktı. Kim bilir, iç sıkıntısı olmasa, belki insanlar işe gitmeyi unuturlardı. ' İş avutur ' derdi babası. O böyle avuntu istemiyordu. Bir örnek yazılar yazmak, bir örnek dersler vermek, bir örnek çekiç sallamaktı onların iş dedikleri. Kornasını ötekilerden başka öttüren bir şoför, çekicini başka ahenkle sallayan bir demirci bile ikinci gün kendi kendini tekrarlıyordu. Yaşamanın amacı alışkanlıktı, rahatlıktı. Çoğunluk çabadan, yenilikten korkuyordu. Ne kolaydı onlara uymak ! ... "
Sayfa 41Kitabı okudu
Geçmiş... Iyisiyle kötüsüyle bizim geçmişimiz... 1980'e nasıl geldik. 1974'de hangi hataları yaptık. Ya da 1960 yılında, veya 1952'de, 1945, 1933, 1924, 1915, 1905, 1876, 1834... Ne kadar geriye gidersek gidelim hep bir hata görebiliriz... Peki ne yapacağız elimize bir çekiç alıp çivi mi arayacağız. Geçmiş ders alınmak için incelenmeli. Atalarının hatalarını bulup çıkarmak ama yerine birşey koyamamak... Bana sanki bastığımız ve sağlam zannettiğimiz zemini sallamaktan öteye gitmiyor gibi geliyor. Bu ise bizi sersemleştiriyor ve sağlıklı düşünmekten uzaklaştırıyor. Ne yapacağız yeni bir kurtarıcı mı arayacağız? Biz bir sistem kuramayacak ve onu yaşatamayacak kadar cahil ve zavallı mıyız? Kendi ayaklarımız üzerinde durabiliriz. Yeterki 1000 kitap ailesi gibi kenetlenelim. Birbirimizi iğneleyerek ancak ayaklarımıza köstek oluyoruz.
Efendimiz'in (s.a.v) kabrindeki yeşil türbeyi son kez restore ettiren kişi Sultan II. Mahmud'dur. İstanbul'dan projeyi yönetecek yetkililer gelir ama kubbe inşaatında kararsızdırlar. Onları tereddüde sevk eden şey, Efendimiz'in (s.a.v) mübarek huzurlarında, nasıl bir edep takınmaları gerektiği hususudur. Sonunda bir karar alınır ve kubbe inşaatında bulunurken hiç dünya kelamı konuşmazlar. Yani bir diğerinden tuğla isterken, "Bismillah" diyecektir, öbürü berikinden çekiç isterken "Lailaheillallah" diyecektir. İşte bu harikulade güzel kubbe, ecdadımızın bu hassas anlayışı ile inşa edilmiştir.
Eğer bir örs isen kendini sabit tut, eğer bir çekiç isen zamanında vur.
George Herbert
Ne yağmurun, ne rüzgârın, ne de ateşin işlenen suçların izlerini silmeyeceğine inanılırdı. Adalet, bir demircinin elindeki güçlü çekiç gibi asılıydı dünyamızın üstünde.
