Annie Ernaux’un Seneler’i yayımlanıp, çokça ilgi görünce, ben bu yazarı tanıyorum, okumuştum diye düşündüm.Kitaplığımdan çıkardım Yalın Tutku’yu.
1996 yılında okumuşum, uçmuş gitmiş aklımdan, unutmuşum yine.
Etkilendiğimi de hatırlamıyorum.
Ne bu metni algılayacak edebi zevkim vardı ne de tutkunun ne olduğunu biliyordum sanırım o yıllarda.
Cahide Birgül’ün Tutku Beni Öldürür müsün? kitabı dilime dolandı, Yalın Tutku diye gezerken.Yok, Cahide Birgül’ün kitabını okumadım henüz.Konusunu da bilmiyorum.Adını seviyorum, çağrışım yaptı.
Annie Ernaux bir macerasını anlatıyor.Derin derin psikolojik tahliller yok anlatıda.Tutkunun günlük yaşamına nasıl sızdığını anlatıyor daha çok.Klasik müzik sevmesine karşın, en duygusal şarkıları dinlemeye başlıyor mesela, tutku öznesinden uzak olduğunda, yeni buluşma için kendini hazırladığı, yeni kıyafetler, yeni takılar alıp bunları üzerinde denediği anlarda mutlu olduğunu keşfediyor.Günlük yaşamın sıkıntılarının kendisini yormadığını düşünüyor.
Bir de ayrılık sonrası mevzubahis elbette.
Annie Ernaux tutkuyu kendisinden koparıp almış, sadece onun özelliklerinden bahsediyor, tutkunun belirtilerini, sonuçlarına odaklanıyor sanki.Bunu nasıl bu kadar kendisiyle tutkusu arasına mesafe koyarak yapıyor, inanılmaz geldi bana.
Çok çok sevdiğim, kendimi de keşfettiğim bir metin oldu, Yalın Tutku.
Yakın zamanda Can Yayınları’ndan yeniden yayımlanacak diye duydum bu kitabı ve Seneler’i hemen aldım tabii...
Erdem Bayazıt ın Yok Gibi Yaşamak şiiri olurdu. Kitabı bitirince dilime direkt bu şiir dolandı :)
