Hermann Hesse ile olan yolculuğum okumuş olduğum ' BOZKIRKURDU' ile başlamış oldu. İnsan psikolojisini anlama üzerine çok güzel kurgulanmış bir roman oldu benim için.
Psikoloji, Felsefe ve Edebiyatın da harmalandığı ve okurken kitabın içinde kendinizi de bulduğunuz bir kitap.
Okurken çok keyifle okuduğum , bizzat düşündüren, sorgulatan, dikkat gerektiren, çok güzel ve yoğun ve bir eser. Bu tarz eserlere alışkın olduğum için okurken zorlanmadım. Kitabın kısa olmasına aldanmayalım, bir çırpıda okumak yerine, kendimizi vererek okursak daha anlamlı olur.
Bu kitap, kendisinin sık kullandığı bir nitelemeye dayanarak "Bozkırkurdu" adını verdiğimiz bir adamdan bize kalmış notları içeriyor.
Kahramanımız Harry'nin; yalnızlığından, sevgisizliğinden ,aile özleminden, vahşiliğinden ve huzursuzluğundan bahsediliyor.
Bozkırkurdu diye anılmasının sebebine gelecek olursak; biri kurt, biri insan, iki kişiliği vardı, bu onu temsil ediyordu aslında.
Harry kendi içinde bir "insan" bulur, düşüncelerden, duygulardan, uygarlıktan, dizginlenmiş ve yüceltilmiş doğadan kurulup çatılmış bir dünyadır bu; ayrıca, bir "kurt" bulur içinde, içgüdülerden, vahşilikten, acımasızlıktan, yüceltilmemiş, yontulmamış doğadan bir dünya bulur.
BOZKIRKURDU'NUN dünyasına böylelikle giriş yapmış oluyorsunuz.
Hangimizin içinde yüzlerce vahşi, acımasız kurt yok ki?
1984 eserini İngilizce okuma deneyimimle zehirlenen distopya algımı kırarak kendine hayran bıraktıran müthiş bir eser oldu. Bütün distopyaların öncüsü etiketinden etkilenmeden okusaydım da aynı hissiyatı yaratırdı bence. Zamyatin’in tek roman çalışması olmasının hayal kırıklığını kitabı bitirmeden hissetmeye başlamıştım maalesef.
