''Hatta ne de ben diyeceğim, fakat ben kalmak istiyorum, yeni bir klasisizm istiyorum, bundan anladığım mana büsbütün başkadır, şimdilik doğan dünyanın işaretlerine sükunetle bakıyorum, marksistler gibi ayak patırtısı ve kuru gürültü yapmak yahut da giderayak hemen bir iktisadi siyaset nazariyesi, genç nesilleri avlayan şöyle bir sistem kurmak niyetinde değilim. Ona, sana ve kendime ve dünyaya bakıyorum. "Yeni" tahminimizin fevkinde olacaktır, bununla beraber gayet sade, beşeri ve klasik. Her halde çok samimi. Yıkılıyor, her şey yıkılıyor, diyorum. Yıkılmıyor, sallanıyor. Her şey, başkalaşmak üzere, yerinde kalacak. Her şey: Aile, milliyet duygusu, beşeri alakalar, her şey. Giden nedir, biliyor musun? Kökleri yurdunun toprağından kopmuş, sadece milli duygularını kaybetmiş "deracine"ler. Pierre Loti'nin "Desenchante"leri, Andre Gide'in veya Oscar Wilde'ın ahlaksızlıkları, bütün o harpten evvelki ve sonraki züppe dünya edebiyatının kahramanları, bütün o hiç bir şeye inanmamayı bir ibadet ve bir süs yapan, spontane bir değişmeden başka hiçbir şeyi hakikat olarak kabul etmeyen ve ruh azabını "vice" olarak taşıyan münevver cici beyler ve hanımlar, onların Badleryen edebiyatı ve Niçenin felsefesi gidiyor ve yerine Karl Marks'tan büsbütün başka bir insan tipi gelecektir. Kimsin sen? Ben senin ve sizlerin birer casus olmanızdan şüphe ediyorum. Çünkü birer "deracine"siniz, "desenchante"siniz, itiraf ediyorsunuz. Bütün içtimai ve beşeri bağların bir anda kopması için bu şüphemiz kafidir. Bir insanın her fenalığa muktedir olabileceği yerde cemiyet iflas etmiştir. Böylece bir sarsıntı devresi geçiriyoruz.''
Haziran’ın bir gece yarısında
Duruyorum gizemli ay altında.
Ay donuk, nemli buğular soluyor,
Altın çerçevesinden süzülüyor
Sular damla damla yüksek bir dağa
Dağın tepesine, sessiz doruğa.
Kayıyor uykulu ve ezgilerle
Evrendeki bir vadinin içine.
Biberiye başı düşmüş, uyuyor,
Zambak beşik, dalgada sallanıyor
Ören, dingin, bürünüp
Şarabı midesine indirdikten sonra etrafına bakıp bize gülümsediğinde dünya parçalara ayrılırdı sanki. Uçurumun öte yanından gönderilmiş bir gülümseme. Ve kokuşmuş, çağdaş dünyamız yatıyor uçurumun dibinde, bataklık misali; üzerinde, bir serap gibi, bu kararsız gülümseme sallanıyor.
Sayfa 256 - Siren yayınlarıKitabı okudu
"Babacığım, bir daha hayvan kesmeyelim!"
5 yaşındaydılar ikiz kızlarım. Halil Dedelerinin evinin bahçesinde, keçinin kurban edilişini seyrederken ağlamaya başlamışlardı. “Baba, bir daha hayvan kesmeyelim, yazık oluyor onlara” diyordu her ikisi de.
Hiçbir şey söyleyememiştim. Bir yanıtım yoktu o an. Neyin doğru neyin yanlış olduğunu kestirememiştim. Kurban kesmek yanlış değildi. Belki
KÖR KADININ SÖYLEŞİSİ
YABANCI:
Korku vermiyor mu olanlardan söz etmek?
KÖR KADIN:
Hayır.
Çok uzak kaldı şimdi. Bir başkasıydı.
O zamanlar görebilen, bakarak ve bağırarak yaşayan,
sonra ölen.
Sayfa 81 - Kültür
"...Yıkılıyor, her şey yıkılıyor, diyorum.
Yıkılmıyor, sallanıyor!.. Her şey, başkalaşmak üzere yerinde kalacak. Her şey: aile, millîyet duygusu, beşeri alâkalar, her şey.
Giden nedir, biliyor musun? Kökleri yurdunun toprağından kopmuş, sadece millî duygularını kaybetmiş ‘deraciné’ler. Pierre Loti’nin ‘desenchanté’leri, Andre Gide’in veya Oscar Wilde’ın ahlâksızlıkları, bütün o hârpten evvelki ve sonraki züppe dünya edebiyatının kahramanları, bütün o hiçbir şeye inanmamayı bir ibadet ve bir süs yapan, spontane bir değişmeden başka hiçbir şeyi hakikat olarak kabul etmeyen ve ruh azabını ‘vice’ olarak taşıyan münevver cici beyler ve hanımlar, onların bodleryen edebiyatı ve ve niçeen felsefesi yerine Karl Marks’tan büsbütün başka bir insan tipi gelecektir.
....
Bir insanın her fenalığa muktedir olabileceği yerde cemiyet iflâs etmiştir. Böylece bir sarsıntı devresi geçiriyoruz."