Dram dolu unutulamayacak bir Asya hikayesi - Spoiler içerir
Ölüler yokluklarıyla var olur, anılarla yaşarlar.
Kitaba başlar başlamaz 
Ömür İklim Demir
o güzelim (Nazan Öncel'in Geceler Kara Tren) parçasını hatırlatıyor bize.
Parçanın eşliğinde okumaya devam ettikçe...
Kalemi de güze olunca, geç kalmışlık hissi çöktü tabi içime. Saçma eserlere harcadığım zamanıma yazık moduna yükseldim haliyle.
Ama okumuş olduğum kişisel gelişimlerin hakkını verip :) Sakinliğimi koruyarak
"tabi ki her şeyin en iyisi en sona saklanacaktı" diyerek telkin ettim kendimi :)
Şimdi de bütün ciddiyetimi takınarak incelemeye devam etmeliyim diyorum mesela :) şaka bir yana gerçekten beğendim eseri.
En sevdiğim öykü "Sessizliği Öldüren Tuzluk"
Sevmediğim ise "Saraylı'nın Üç Ölümü" oldu.
En sevdiğim alıntılar daaa;
"Yokluğu öyle ağırdı ki, şu hayatta inandığım ya da keyif aldığım her şey birer oyalanmaya dönüştü. İçimde kontrolsüz ve yönsüz bir öfkeyle yalpaladım durdum."
"Kendimi kızıl bir karanlıkta buluyorum. Gözlerim kapalı, güneşe bakar gibiyim. Boğuk sesler geliyor dışardan. Daha önce tatmadığım, belki de henüz var olmamış bir yalnızlığın içindeyim."
"Mutlu son diye bir şey yoktu, uzun vadede bütün hikâyeler mutsuz biterdi..."
"Ve aslında ölümden değil de yaşamdan korktuğunu ilk o zaman anladı..."
Artık mecbur külliyat'ını okuyacağız :)
Kitapla Kalın...
