Kendin olma yolunda belki de korkuyorsun, bir gün herkesin öleceği ve yaşananların bile hatırlanmayacağı bir dünyadasın; tam olarak neden korkuyorsun?
Bıçağın ucundaydı insanların hafızası.
"insan unutandır ve insan unutulmaya mahkum olandır"
Travmatik olan hayattı. Hepsi. Bütün bu hayat. Her şey. Özellikle de travmatik gibi durmayan ne varsa. Doğmak gibi. Dolayısıyla, doğum sonrası depresyon, yeni annelerin yakalandığı psikolojik bir rahatsızlık değil, hayatın tanımıydı. Hayatta kalma isteğinin. Hayata rağmen.
Okur Takip Önerileri
"Aynı şairin dediği gibi: Yine yıllar geçecek ve geride benden bir iz kalmayacak. Yorgun ruhumu, karanlık ve soğuk kuşatacak."
Ah sizi aşağılık insanlar! Nefret eder gibi seviyorlar... Ah, hepsinden tiksiniyorum!
"Ne olmuştu da "seninle dünyanın her yerine gelirim." diyen müzeyyen durduğu yerden çekip gitmelere başlamıştı. "
"İnsan neyi anlatabilir?
insan insana,
insanlara hangi derdini anlatabilir?
Yıldızlar birbiriyle konuşabilir,
insan insanla konuşamaz. "
Bazen beklemek lazım, en güzeli için..
Şimdi sakinim, her şey bitti, tamamen bitti. İtiraf edeyim, hâlâ umutluydum... Şimdi tanrı'ya şükür hiç umudum kalmadı...
Hangi konuda olursa olsun, kutsal kavramları dillerine dolayıp yırtına yırtına bağıranların ahlakından şüphe ederiz.
Ama nihayetinde sabırlı olmak, zamanı zamana bırakmak gerekir, şunu kesin bir şekilde öğrenmiş olmamız gerekirdi ki, yazgı bir yere varmadan önce çok dolaşır..
Sen iyi bir insansın. Onun için seni çok öldürmüşler..
Sürekli değişen, hiç kalıcı ve samimi olmayan insan ilişkileri. Şeytan görsün hepsinin yüzünü!
"Kafa dediğin eskir, ihtiyarlar, ölür bile insan ölmeden, dedi.
Sonra kalbini gösterdi:
" Eskimeyen, eksilmeyen şey buradadır."
"Görülecek, işitilecek, tadılacak, okunacak, yazılacak, yapılacak okadar çok şey birikiyor ki, bundan sonra hayatımın bütün bunlara yetişmeyeceğinden korkuyorum."
