yunan _roma
Günlük yaşamın hay huyundan çekilmek demek ,inziva hücresine kapanmak değil , ahpaplarla bahçede sakince bir kaç kelam demekti.
"Insanlar " der Aristoteles "sosyal hayvanlardir"
Sayfa 67Kitabı okudu
#kendikalemim
Hayatımda hiçbir şey yolunda gitmiyor Evet hiçbir şeyi beceremiyorum yine. Pollyanna olarak bunun iyi bir ödül olduğunu düşünüyorum. Ne ödül ama. Neden böyle biri oldum ben. Neden değer verme konusunda hiç sınırlayamadım kendimi bir kesimden aşırı nefret ederken diğer tarafı hep çok sevdim. Kaybeden olmamdaki asıl nedende buydu sanırım. Soyutlamak
Bu cennetvâri mekanda inzivâ gönlüme pek müstesna bir merhem; ve bu gençlik baharı çok kere ürkek kalbime, tüm bereketiyle, bir sıcaklık gibi geliyor.
Sayfa 12 - Ötüken/Abdi Ahkar Tercümesi
(Karanlık Oda Hikayesi)
‘’Bütün sorunların içinde en önemlisi insanlarla uğraşmak Kokuşmuş toplumun şerri, yiyecek giyecek belası, bunların hepsi, durmadan gerçek varlığımızın uyanmasına engel oluyorlar. Vaktiyle onların arasına karışmıştım; başkalarını taklit edeyim dedim. Baktım, soytarıya dönmüşüm. Adına zevk dedikleri her şeyi denedim; gördüm ki başkalarının zevki bana yaramıyor. Her yerde, her zaman yabancı olduğumu hissettim. Diğer insanlarla aramda en ufak bir ilgi dahi yoktu. Başkalarının yaşam tarzına ayak uyduramazdım. Kendi kendime derdim ki hep: Bir gün toplumdan kaçacağım; bir köyde, gözden ırak bir yerde kendi köşeme çekilip yaşayacağım. Ama inziva hayatını şöhret için istemiyordum. Kendimi birinin düşüncesine mahkûm etmek, birinin taklitçisi olmak değildi istediğim. Nihayet zevkime göre bir oda yapmaya karar verdim. Sadece kendimin bulunacağı, düşüncelerimin dağılmayacağı bir yer. ''
Ne ister hayat bizden büsbütün
Artık önceliklerini bir tart bir düşün
Bir zindan mı yoksa bir rıza mıdır bir düşün
Sade bir tesadüf mü yoksa doğup büyüyüp ölüşün
Kolera - inziva
Teslim Ol Frigya, V
Soluk yüzlü çocuklar
ne buldular bu "Kızıl" derili kadında
ki gözleri parlar
şehr-i Stanbul'un hilal karanlığında
öğren ve unut kalbim.
Behice Boran'ı tekrar sevebilirim. İnziva yeminimi bozabilirim. Ardı sıra yine koşabilirim. Dudaklarından dökülen harfleri aklımda tutabilirim. Sırf o istiyor diye mazlumlar safına geçebilirim, 'içimdeki ben'le dövüşebilirim. Kendimi işçi marşları dinlemeye mahkum edebilirim. Nefsimi alaturka hayallerle köreltebilirim. International'i buluğ çağındaki bütün kızların sol kulağına fısıldayabilirim. Sahi çocuklar ne buldular bu "Kızıl" derili kadında
ki gözleri parlar
şehr-i Stanbul'un hilal karanlığında
öğren ve unut kalbim.
Öğren ve unut, o kadar. Yoksa, şu geceyarısı başına belâ olabilirim. Postmodern bir vaka çıkarabilirim. Tarihin akışını değiştirebilirim. Amerika'yı yeniden keşfedebilirim. Fakat anlamıyorum çocuklar ne buldular bu "Kızıl" derili kadında
ki gözleri parlar...
Sayfa 219Kitabı okudu
Şimdi anladım ki benim en değerli yanım bu karanlık ve sessizlikmiş... Bu karanlık, her canlının yaratılışında var... Yalnız inziva halinde, kendi içimize döndüğümüz zaman, dış dünyadan uzaklaştığımız zaman bize görünüyor... Ama insanlar hep bu karanlık ve inzivadan kaçmaya çalışıyor... Ölümün sesine kulaklarını tıkıyorlar, kendi kişiliklerini hayatın hayhuyu arasında yok ediyorlar!!!
Çalışıyor!.. Güzel sanatlarla uğraşmak için inziva lazım. Zira o esnada ruh, heyecan hâlindedir. Huzur ve sükûnet lazım. Zira o hâlde derinden derine konuşan kalbi dinlemek ihtiyacı var.
Sayfa 82 - Bilge Kültür Sanat YayıneviKitabı okudu
Ben hiçbir zaman başkalarının zevkine ortak olmadım. Ya katı bir duygu, ya mutsuzluk duygusu engel oldu bana. Yaşam derdi, yaşam güçlüğü. Bütün sorunların içinde en önemlisi insanlarla uğraşmak. Kokuşmuş toplumun şerri, yiyecek giyecek belası, bunların hepsi, durmadan gerçek varlığımızın uyanmasına engel oluyorlar. Vaktiyle onların arasına karışmıştım; başkalarını taklit edeyim dedim. Baktım, soytarıya dönüşmüşüm. Adına zevk dedikleri her şeyi denedim; gördüm ki başkalarının zevki bana yaramıyor. Her yerde, her zaman yabancı olduğumu hissettim. Diğer insanlarla aramda en ufak bir ilgi dahi yoktu. Başkalarının yaşam tarzına ayak uyduramazdım. Kendi kendime derdim ki hep: Bir gün toplumdan kaçacağım; bir köyde, gözden ırak bir yerde kendi köşeme çekilip yaşayacağım.Ama inziva hayatını şöhret için istemiyordum. Kendimi birinin düşüncesine mahkum etmek, birinin taklitçisi olmak değildi istediğim. Nihayet zevkime göre bir oda yapmaya karar verdim. Sadece kendimin bulunacağı, düşüncelerimin dağılmayacağı bir yer.
Yalnızlık ve inziva sonsuz, koyu yoğun gecelere benziyordu. Koyu, yapışkan, bulaşıcı karanlıkları olan ve boş kentlere çökerek şehvet ve kin uykuları yaymayı bekleyen gecelere benziyordu...
