Gibi Gibi
Birazdan bir kadın gelip karşımdaki sandalyeye oturacak ve ben ona aşık olacağım. Daha önce hiç görmediğim, adını bile bilmediğim bir kadına hem de. Kadını tanımıyorum ama kendimi tanıyorum çünkü. Hayatım boyunca hep böyle oldu. Okulda, mahallede ve meslek hayatımda tanıdığım her kadına aşık oldum ben. Hep sevdim, sevildiğimi hiç bilmiyorum.
Alıntıya katılmıyorum sadece okuduktan sonra üstüne düşünülür diye paylaştım. Her yerde kadınların birbirlerinin rakibi olduğunu okuyoruz, birbirlerinden haz etmediklerini, birbirlerini çekemediklerini, bir ortamda en çok birbirlerinin başarılarına ket vurduklarını. Sürekli bunların yazılıp, bunların dile getirildiği bir toplumda yaşıyoruz. Gerçekten böyle mi peki sizce? Yoksa böyle olduğunu mu düşünmemizi istiyorlar?
İnsanları birbirine en çok yaklaştıran ortak acılardır. Ve bizim sadece “kadın” olduğumuz için maruz kaldığımız birçok zorlama, baskı, acı var. Bunlar karşısında bizi en iyi anlayacak olan diğer hemcinsimiz değil mi?
Bir anneyi en iyi bir anne anlar değil mi?
Akşam tenha bir sokakta yürümenin ne hissettirdiğini en iyi bir kadın bilir.
İş yerinde sırf kadın olduğunuz için üzerinde kurulan baskıyı, trafikte kadın şoför olduğunuz için maruz kaldıklarınızı… Bizi en iyi yine biz anlarız, biliriz ki ne olursa olsun günün sonunda bir kadının empatisi bize en güvenli yeri sunacaktır.
Ön bilgi: Kabuk Adam'ı bana tavsiye eden ve okumama vesile olan değerli arkadaşım 
Roquentin'e teşekkür ederim.
Her ne kadar kitabın arkasında, "Kabuk Adam, Karayipler'de şiddetin bataklığında yaşanan korku ve tutku dolu sıradışı bir aşkın, ölümle yaşamın sınırında kurulan mucizevi bir dostluğun hikayesi."
