Ne de olsa bu uygulamayı hiçbir yakınım kullanmıyor ve bu yazdıklarımı göremeyecekler. Bu yüzden burada içimi boşaltmak istiyorum. Şu an bu satırları ağlayarak yazıyorum. Çünkü çok yoruldum. İnsanlar beni çok yordu. Artık hiçkimseye güvenemiyorum. Sürekli en değer verdiğim, onlar için çok fazla fedakarlıklar yaptığım yakınlarım tarafından darbe
"Sevgili Bilge,
Bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanmadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz
Sayfa 383 - İletişim Yayınları - 22. Baskı/2012Kitabı okudu
Bu Kitabı Herkes Okumalı!
YouTube kitap kanalımda Japon edebiyatı ve Osamu Dazai hakkında daha detaylı bilgi edinebilirsiniz: ytbe.one/QbT0zmxxnoM
Dostoyevski, Tezer Özlü, Sadık Hidayet ve Charles Bukowski'nin genlerinden alınıp ortaya hibrit bir kitap çıkartılmak istenseydi o kitabın adı ne olurdu? Bence 
İnsanlığımı Yitirirken
Hayatımda ilk kez bir Japon edebiyatı
Merhaba arkadaşlar. Bu iletiyi paylaştım çünkü bir süredir kimsenin alıntısına veya gönderisine beğeni atmadığım için vicdan azabı çekiyorum. Sebebi ise kullandığım Voiceover Özelliğinin 1000kitap’a gelen yeni güncellemelerle uyuşmamasıdır. Herkesin paylaştığını okuyorum yani daha doğrusu dinliyorum, lakin ne beğeni atabiliyorum ne yorum yazabiliyorum ne de kendi kendime alıntı ekleye biliyorum. Tüm yaptığım işlemleri benim için o özelliği kapatıp annem yapıyor; alıntı paylaşmak, dinlediğim kitapları eklemek ve İleti paylaşmak. Ben özellik sayesinde telefonun notlar kısmına yazıyorum, annem ise kopyalayıp burada paylaşıyor. Burada hevesle izlediğim, dinlediğim kitaplarla ilgili düşüncelerini paylaşan ve güzel alıntılar paylaşan arkadaşları takip ediyorum. Gerçekten beğeni atamamak beni yüzüyor, O yüzden bunu yazıp bildirmek istedim. Herkese iyi okumalar.
Sevgilerle Pervin.
“ADALETİN ilk adım seslerini duyduğumuz bi yıl olsun”
"KİMSİN SEN ?" 13 yaşındaydım sanırım okuduğum "Sofie'nin Dünyası" romanında böyle bir not buluyordu posta kutusunda. Bu cümle beni öyle bir etkilemişti ki, o zamanlar tuttuğum günlüklerimde, sıklıkla kendime sormuştum bu soruyu. Bir aydır yine durmadan dolanmaya başladı bu cümle, kafamda. Dinliyorum cevaplarımı.
Kendime cesur diyorum çünkü libidomu ve tüm arzumu kelimelerin perdesi olmadan yazıyorum. İmgelerin , ve eşyaların ardına sarılarak değil.
Efenim afiyettesinizdir inşaallah kombiniyle nişandaydık dün.
Çok hastaydım, bakışlarımdan belli zaten, işe bile gelmedim ama nişana gittim.
Kocam hastayım diye mi bu kadar mutlu bilmiyorum. Neyse bunları işten yazıyorum.
Hiç çalışasım yok, beni kovun diyorum kovmuyolar. İstifa etsem kabul etmeyecekler.
Ben de oturdum öyle kendime, çay olsun da kahvaltı yapayım diye.
Ekmekleri bile dizemedim, hiç halim yok.
İş arkadaşım bunları okuyorsan sen de arkadaşının nişanını bitirip hemen gel. İmdat yani.
