Kendini Bulamayanlar

Yüreğim huzursuz, içim karanlık gece kadar. Sebebi yok. Olsa da bir şey değişmeyecek. Karanlık sımsıkı sarılmış bedenime, ruhuma, düşüncelerime. Küçük bir çocuğun annesinin elini tutması gibi tutmuş bırakmıyor, beni. Belki de ilk olarak eli uzatan bendim. Ne önemi var ki bunun? Karanlığın varlığı zamansız önceye dayanıyor, zamansız sonraya dayandığı gibi. Galiba beni asla terk etmeyecek bu huzursuzluk halleri. Umarım bu yazdıklarım yok etmez onu. Hep var olur, var olsun. Dostoyevski karakterleri gibi olsun onunla ilişkim; hem çok sevilen hem çok nefret edilen biri gibi. Birkaç dakika önce ayaklarına kapanıp onu sevdiğimi söylerken ayağa kalktığımda onu öldürebilecek gücü hissedeyim kendimde. Hatta öldürmek isteyeyim. Mutlu olmak, huzurlu olmak zahmetli iş benim için. Mutlu, huzurlu olunan anın bedelinin ödenmesi gerektiğine inanırım. En büyük fedakarlığın kendini feda etmek olduğunu da öğretti bana; Turgenyev, Dostoyevski. Peki ya kendini feda edecek birini bulamayanlar? Onlar da kendileri uğruna kendilerini mi feda ediyorlar yoksa? Eh, bu kadar zırvalık yeter! Kim ne yapıyorsa yapsın, şeytan götürsün hepsini! Hepsi bir!

Saadet, nasıl; başkalarından alınan ve başkalarına verilen olarak iki türlüyse ve hakikisinin ikincisi olduğuysa; hayata bakış da iki türlüdür: Güvenmek ve güvenmemek. Burada hakiki olan bakış bu kez birincisidir. Hesapsızdır güvenmek, fedakarlıktır. Belki birkaç gündüzü, birkaç geceyi belki de bir ömrü feda etmektir. Hesap kitap, çıkar vardır güvensizliğin mayasında. "Yanlış kişiye duyulan güven mi yoksa doğru kişiye duyulan güvensizlik mi?" sorusuna ben yanlış kişiye duyulan güven derim. Ömrümün sonuna kadar sorulsa yine aynısını söyleyeceğim. Evet, akıllanmam ben!

Düşüncelerinizde ne kadar incelebilirsiniz? Çıkarınızın maksimum olduğu noktaya kadar? hımm ya da zararınınızın en az olduğu nokta? Sarhoş, işsiz bir adamın şu sözleri kadar mı peki? "Evet biraz daha el ayak çekilsin. Uykular başlasın ki kimseye sezdirmeden evime ve yatağıma girebileyim. Parasız ve işsiz kalmadımsa ne söylesem nafile, niye beklediğimi anlayamazsın? Parasız, işsiz bir erkeğin akşam üstü eli boş evine dönmesi ne olduğunu mümkün değil tahmin edemezsin." Ya da sefil kıyafetler içinde eski bir tanışını gören koca yürekli adam kadar mı?" Karşı karşıya bakışırken onun da beni tanıdığını anlamış, başımı çevirmiştim. Eski ahbaplara muamelem daima böyledir. Onların ben halde bir adamla konuşmak istemeyecekleri muhakkak olduğu için ben daha evvel davranıp kaçarım."

Hayatıma çok büyük bir adam kattım ben. Yeryüzünde senin gibi bir adam olduktan sonra varsın bütün dünya etrafındakiler gibi olsun...