Kimlik isyanı
"Şikayetçiyim beraber yaşadığımız bu ortak hayatlardan ve bir itirazım var bundan en çok (BEN) etkileniyor olmaktan! Soruyorum ona buna anlayabilmek için dokunduğum her kişide 'var' olan bu sancıyı. İlginçtir, herkeste tanıyormuş 'ben'i çalan o hırsızı.
Peki, neden herkes suskun hatta birer ruhsuz? Çaba yok çünkü herkes hakim ve suçsuz...
Şikayetçiyim özenti hayatlar var. Benim istediğim adalettir, alın aidiyet sizin olsun. Bilinmez mi sandınız, sizin mahkemelerinizde en çok yuhlanan kellesinden vuruldu... Nezlinizde yargı verildi, suçlu bulundu oysa sahte kalpler yeniden kuruldu, yeri çakma duygular ile dolduruldu. Duydunuz mu Millet!!! Bu sefer peluşların değil, insanların içi dolduruldu..."
𝓔𝓵𝓲𝓯𝓲𝓷
okumaya çalışın çok önemli bir konu
insanlar kendilerine güvenlik ve rahatlık temin etmek adına,
bireysel kimliklerini unutup kolektif bir kimliğe bağlanırlar. Bir gruba, cemaate ya
da bir ideolojiye sığınırlar; “Ali”, “Veli”, “Hans”, “George” ya da “mütevazı bir insan”
olmaktan önce, “feminist”, “Hristiyan”, “Amerikalı”, “milliyetçi”, “sosyalist”,
vb. olmayı tercih ederler. Bireysel kimliğimizi grup kimliğimizle değiştirdiğimiz zaman
düşünce, inanç ve davranış özgürlüğümüzün önemli bir bölümünden vazgeçeriz.
Topluluğun düşünce ve inanç birliğiyle davranışta ahenk talebini benimseriz.
Grup bizi içine alır, bize kolektif bir kimlik sağlar; aidiyet dürtümüze seslenirken
bizi kendimizi arama derdinden kurtarır. Aynı topluluk kendimizi ihtiyaç duyulan
biri olarak görmemizi sağlarken bize güvenlik ve yaşama rahatlığı temin
eder. Ama bunu yaptığımız zaman, ait olduğumuz grup ya da topluluğu insanlığın
merkezi olarak görmeye başlarız. Bu gruba dâhil olmayanları, farklı düşünenleri
kendimize düşman olarak görme durumuna geliriz. Çünkü dünyayı “biz” ve “onlar”,
yani kendimiz ve diğerleri, inananlar ve kâfirler, vatanseverler ve satılmışlar
olarak ikiye ayırmışızdır. “Biz”in “onlar”dan her zaman ve her yerde üstün olduğunu
söylemeye gerek yoktur. Bunun gerçekte böyle olmadığını, bize sadece felsefi
bir tutum gösterebilir.
(Prof.Dr. Ahmet Cevizci)
ve bundan bağımsız olarak daha önce dile getirdiğim konu
#34983690
Bütün dönemlerde, meşru olarak "kimlik" denebilecek kadar her koşulda ötekilerden son derece üstün, tek bir ana aidiyet olduğunu düşünen insanlar olmuştur. Kimileri için ulus, kimileri içinse din ya da sınıf. Ama hiçbir aidiyetin mutlak surette baskın çıkmadığını anlamak için dünyada olup biten farklı çatışmalara bir göz gezdirmek yeter. İnançlarının tehdit altında olduğunu hisseden insanlar arasında, bütün kimliklerini özetler gibi görünen şey dinsel aidiyet oluyor. Ama tehdit altında olan anadilleri ve etnik gruplarıysa, o zaman dindaşlarıyla kıyasıya savaşıyorlar. Türkler de Kürtler de Müslüman, ama dilleri farklı; çatışmaları bu yüzden daha mı az kanlı? Hutular da Tutsiler gibi Katolik ve aynı dili konuşuyorlar, bu onların birbirlerini katletmelerini önleyebildi mi? Çekler ve Slovaklar da Katolik, bu, bir arada yaşamalarını kolaylaştırmış mıydı?
Sayfa 18Kitabı okudu
