Ka, Almanya’da 12 yıl bir nevi sürgünde yaşadıktan sonra ülkesine gelir. Geldikten dört gün sonra Kars’a gider. Şimdi durmaksızın yağan karın altında kendine yabancı şehre bakmaktadır.
Kar çok güzeldir, usulca, her bir tanesi birbirinden farklı yağmaktadır. Yeni bir şehri tanımaya sokaklarından, kahvehanelerinden başlar. Sonra yüzler belirir. Ona uzun uzun bakan yüzler. Yargılayan, soru soran, azarlayan, merak eden yüzler.
.
Kar, Orhan Pamuk’tan okuduğum ikinci eser ve yazarın deyişiyle ilk ve son siyasi romanı. Sağlam bir araştırma sonrası yazıldığı belli olan, pek çok konu ve kişiye değen bir kitap bu. Pamuk’un sonsözde de belirttiği gibi Türkiye’nin bir siyasi minyatürünü oluşturma isteği de belli oluyor. Ancak bu minyatürde renkler bazen birbirine girmiyor değil. Kürtler, başörtülüler, siyasal İslamcılar, solcular hepsi bir arada, her biri için çok bilindik yüzler farklı isimlerle karşımıza çıkıyor. Kitapta da bahsedildiği gibi ‘orada yaşanılmadan onları ve olanları anlamamak’ var ama. Ka’nın yabancılığı anlatılanların önüne geçiyor. Ka’nın İpek’e olan aşkı, Lacivert ve Kadife’nin cümleleri de havada kalıyor. Kar, iyi bir kitap ancak benim için ‘içten’ değil. Bunu nasıl ifade edebilirim bilmiyorum. Gözlemlerimizi, yaşadıklarımızı anlatırken seçtiğimiz özenli kelimelerin bir araya gelişi gibi.
.
Orhan Pamuk kitaplarını okumaya devam edeceğim ~
