Hak. Kenti: Yön güneydoğu. Pir. Köyü. Yükseklik 2100.
Bir kazazede ya da ademzade..
Birbirinden farklı iki lisan,
anlaşılmayınca solan insan.. Ve ardı arkası kesilmeyen olaylar..
Ferit Edgü, O (içinin boşluğu, belirsizlik, hiçlik...) romanında alışık olmadığımız bir üslup ve biçimle karşımıza çıkıyor. Şiir ile roman arasında, gerçekle düş arasında, umutla korku arasında gidip geliyor. Kente ırak bir bölgeye okumuş bir insan olarak düşmüşseniz o karanlığa güneş olmuşsunuzdur. Ölen bebeye şifa da sizdedir, muskasını kaybedenin muskasını yazma işi de; öğretme işi de öğrenme işi de.. Karanlığın aydınlığı kasvetle soğuruşu ya da aydınlığın karanlıkla çetin mücadelesi gelir sonra. Meşale sizdedir, yakmak için yanmak da gerekir..
İnceleme yazmayı pek sevmiyorum, her kitap için -hemen hemen her kitap için- işin ehilleri tarafından yapılmış tahliller, tenkitler mevcuttur. E hisseme aldığım da biraz kendi özelimdir. Dolayısıyla bu kadar söz kafidir :) Mutlaka ama mutlaka okunması gereken, mahrumiyeti ve çaresizliği iliklerinize kadar hissedeceğiniz bir eser.. Beni hayli sarsan şu kısmı buraya da yazmadan geçemeyeceğim:
"Alaaddin geliyor. Gece.
Hoca benim kardeş hasta, diyor.
Nesi var? diyorum.
Ateşi var çok, diyor. Ölecek.
İlaç vereyim mi? diyorum.
Hayır portakal ver, diyor.
Portakal yememiştir hiç."
