Hani göl kenarında durursunuz, yerden bir taş alıp atabildiğiniz kadar uzağa atarsınız. Sonra düştüğü yerinde gölün, bir halka çıkar. Büyür, büyür, büyür... Tam da böyle hissettim Sonsuzluğa Nokta'yı okurken.
Hasan Ali Toptaş 'ın gerçek ve kurguyu ilişkilendirmesine, anlatımındaki derinliğe, cümlelerin zorlama değil, su gibi akıp gitmesine hayran kalmamak mümkün değil. " Sanki dünyada bir tek kelime varmış, parçalanmış da tekrar topluyormuş gibi..."
Fakat sehpanın gölgesinin öğle sonrası ata benzediğinden koltukların pembe olmasına, ütü masasının üstündeki Van Gogh portresinden siyah demir çubuklara bağlanan tahta rafların doğal renklerde bırakılmış, talaş ve reçine kokan marangoz işliklerini anımsatmasına...kadar fazlaca detaya inilmesi yordu, zorladı beni.
Gel gelelim konuya. Bedran geçirdiği kaza neticesinde yatağa bağlı yaşamak zorunda kalıyor. Olayın öncesi, sonrası ve hayalleri Bedran ın dilinden anlatılıyor. Özellikle elleriyle, bakışıyla, sözleriyle, hayatının her demine sızı gibi işleyen babası, biraz arkadaşları,çokça eşi ve hafızasına yer edenler.Hikayenin sonunun olmaması da ismiyle müsemma...
Anlatımın oldukça başarılı olmasını bir kenara koyarsak, karmaşık, çapraşık, saçma sapan ilişkilerin çokluğu yazarın diğer kitapları hakkında önyargı oluşturdu bende. Sanırım başka bir kitabını okumam için biraz zaman gerekiyor...
