Kesilmesi mümkün olmayan paragraf...
"Anlayışla gülümsedi; aslında anlayıştan da öteydi. Yaşamınız boyunca dört beş sefer rastlayabileceğiniz türden, içinde sonsuz bir güvence barındıran o ender gülümsemelerden biriydi. Bir anlığına bütün dış dünyayla yüz yüze gelip -ya da yüz yüze gelmiş gibi yapıp- ardından karşı konulmaz bir önyargıyla, sizin lehinize dönen, 'size' odaklanan bir gülümsemeydi. Sizi, nasıl anlaşılmak istiyorsanız öyle anlıyordu, size inanılmasını istediğiniz gibi inanıyordu ve sizin hakkınızdaki izleniminin, tam da bırakmayı umduğunuz en iyi izlenim olduğuna dair size güvence veriyordu. Tam da o anda gülümseme silinip gitti; artık, konuşmasındaki süslü resmiyetle saçmalamaktan kendisini kıl payı kurtaran otuz bir-otuz iki yaşlarında şık, genç bir kabadayıya bakıyordum."
Sayfa 46 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
_Mustafa Kemal, bir Türk’tü; Türk olmaktan gurur duyuyor; “Türkiye Türklerindir” parolasıyla yaşıyordu. Ne Tanrı’dan, ne bir kişiden ne de kurumdan çekinmeyen, tam bir devrimciydi. Onun için resmi ya da kutsal olan hiçbir şey yoktu. Türkiye’yi Padişah’ın ehliyetsizliğinden ve despotizminden olduğu kadar, yabancıların pençelerinden kurtarmakla
Muhteşem bir paragraf..
Bizlere başkaları tarafından sunulan bir geleneğin, kasten ya da farkında olmadan cahili olduğumuz bir geleneğin, bizi nasıl şekillendirdiğinin ayırdına varmıştım. Yegâne amacı başkalarını insan değilmiş gibi göstermek, canavarlaştırmak olan bir söyleme sesimizi ödünç verdiğimizi kavramaya başlamıştım. Ne de olsa o söylemi beslemek çok daha kolaydı, ne de olsa eldeki gücü korumak, insanın gözüne daima izlenmesi gereken yolmuş gibi görünürdü.
Sayfa 198Kitabı okudu
paragraf çözerken gelen o güzel metin
Eylül sonları böyledir: Giden; sadece kuruyan dallar arasından süzüle süzüle toprağa düşen, rüzgârda bir o yana bir bu yana uçuşan, yavaşlatılmış ritmine hüzünler karışan yapraklar değildir. Renkleri gurubu kıskandıran o muazzam cümbüşte, uğurlama telaşının göz kamaştırıcı estetiği vardır. O muhteşem renkler, şahane vedaları da söyler. Ölümün mevsimi sonbahardır, hatta düpedüz eylüldür ve ölüm bazen eylül kokar.
Bundan sonra bu paragraf pes etmememe destek olacak!!!
İstiridyeler, içlerinde küçük bir kum tanesi kaçtığında bundan büyük rahatsızlık duyarlar ve kendilerine özgü bir salgı oluşturmaya başlarlar. Bu salgı, kum tanesinin etrafında ipeksi bir koza örer. Aradan geçen zamanla içindeki koza sertleşir ve muhteşem parlaklıkta bir inci oluşur. İşte bu yüzden ''dert'' ettiğimiz ne varsa sıkıca sarılalım ona. Yarınki güzellik, senin içinden çıkacak parlak incinin sancısıdır. O dertlerimiz, ''keşke olmasaydı'' dediğimiz, acı çektiğimiz her şey, aslında bizi daha değerli kılacak.
@Veyselfnr
чusuf🪽
Hilᴀl
@Beratckrgll
