Yaaburnee
Kendi halimde okumaya başladığım kitabı 
Cem Єren ın
kaçak dövüşüyorsun olmaz yorumunu davet bilip davete icabet etmek gerek diyerek bende etkinlik kapsamında okumuş oldum.
Her neyse sadede gelecek olursak
Hayatımızda benim başıma gelmez dediğimiz kaç şey geldi başımıza. Bazen bu cümleyi kurarak belayı kendimiz çağırdığımızı düşündüğüm olmuştur.
İşte böyle başlıyor hikaye
Gözlerinin önünde sevdiğin birinin her geçen gün biraz daha eridiğini görmek
Bunu görmek bu kadar acıyken ya bu acıyı yaşıyor olmak
Ve kaçınılmaz son ölüm
Yenemeyeceğin bir hastalığın olduğunu öğrensen ne yaparsın?
Her gün bu hastalık seni yiyip tüketirken
Böyle bir süreçte intihar güçsüzlük müdür?
Yoksa güçlülük müdür?
Sen beni yenemezsin asıl ben seni yendim mi?
Ve bazen gerçek bir şey hissetmek ister insan Özellikle öleceğini biliyorsa
Kimimiz tesadüf der buna kimimiz tevafuk
Sevgi sözcüğü ne kadar basitleşti demi anlamını yitirdi gerçek sevmek ne bilen kalmadı
Ben bana iyi geliyorsun derim
Bana iyi geleni severim çünkü
Çünkü sevmek mutluluk iyilik demek benim için
Bu kitapta da hayat ne kadar yaralasada birbirine iyi gelen iki kişinin hikayesi
Ayfer Tunç un bir kaç kitabını okudum ama beni en çok etkileyen bu kitabı oldu okuyun kalbinize dokunacak.
Var olan tanrıyı öldürmek mi? Olmayan tanrıyı icat etmek mi?
Tanrı öldü? İşte bu cümle ile felsefeye damgasını vuran 
Friedrich Nietzsche bir Zerdüşt aracılığıyla ve şiirsel anlatımıyla bize üstinsan olmayı öğretiyor.
Nedir bu Üstinsan? Aslında Friedrich Nietzsche sadece "üstinsan olun" deseydi bile bunu sorgulayan beyinler anlayabilir. Üstinsan yaratandır, bir şeyler üretendir. Yaratıcı olmak için içindeki yaratanı yani
Böyle sürüp gidecek değil elbet...
Doğru, canın çok yandı, ama ne yaparsın, hayat bu işte! Merak etme, her şey yoluna girecek, iyi günler göreceksin.
Sayfa 37 - Ötüken YayınlarıKitabı okudu
YAKAMOZİSH-1
Ya öyle bir his yaşıyorum ki anlatılmaz cidden şarkı dinliyorum ama dinlemiyorum gibime geliyor, düşünüyorum ama sanki boşa düşünüyorum. Aşığım deliler gibi kısmı silinmiş, acı çekiyorum acıdan gelen ilhamlar varken yazma isteğim silinmiş, yazma isteğim varken ilhamım kaybolmuş. Tüm dünya bana tersten sanki her şey güzelmiş gibi geliyor.Tek tek
Savaşlarımı tek başıma verdiğim, kendimi yapayalnız hissettiğim ve acı çektiğim zamanlarda tanıdım uzakların yakınlığını ve yakınlarımın bana uzaklığını. İşte o zamanlarda öğrendim, insanın yaslanması gereken kişinin önce kendisi olduğunu. Geriye ne kaldı derseniz, büyük yorgunluklar, affı mümkün olmayan kırgınlıklar ve “keşke hiç tanımasaydım” diye geçmişin tozlu raflarına bıraktığım insanlar kaldı. Şimdilerde geriye dönüp her baktığımda, hiç kimseye muhtaç olmamanın ve tek başıma ayakta durmanın huzurunu yaşıyorum. İnsanları tanımak için, önce onları zamana bırakmak gerekiyormuş. Bu gerçeği de, yeni yeni anlıyorum. Evet, adım çoğu zaman geçimsize, tavırlarım ise çekilmeze çıkıyor. Ama hiç kimse, bu hale nasıl geldiğimi, neden böyle davrandığımı anlamıyor. Herkes son sahneye bakıyor. Ne yaparsın ki hayat böyle. Hayaller ayrı, gerçekler ise ayrı dünyalarda yaşıyor. Adına olgunluk diyor, adına yalnızlık, yaşanmışlık diyor ve her şeye zamanla alışıyor.
#omerhayyam
bir sır daha var, çözdüklerimizden başka!
bir ışık daha var, bu ışıklardan başka.
hiçbir yaptığınla yetinme, geç öteye:
bir şey daha var bütün yaptıklarından başka
niceleri geldi , neler istediler,
sonunda dunyayi bırakip gittiler.
sen hic gitmeyecek gibisin, degil mi?
o gidenler de hep senin gibiydiler..
geçmis günü beyhude yere yâd etme,
bir
Savaşlarımı tek başıma verdiğim, kendimi yapayalnız hissettiğim ve acı çektiğim zamanlarda tanıdım uzakların yakınlığını ve yakınlarımın bana uzaklığını. İşte o zamanlarda öğrendim, insanın yaslanması gereken kişinin önce kendisi olduğunu. Geriye ne kaldı derseniz, büyük yorgunluklar, affı mümkün olmayan kırgınlıklar ve “keşke hiç tanımasaydım” diye geçmişin tozlu raflarına bıraktığım insanlar kaldı. Şimdilerde geriye dönüp her baktığımda, hiç kimseye muhtaç olmamanın ve tek başıma ayakta durmanın huzurunu yaşıyorum. İnsanları tanımak için, önce onları zamana bırakmak gerekiyormuş. Bu gerçeği de, yeni yeni anlıyorum. Evet, adım çoğu zaman geçimsize, tavırlarım ise çekilmeze çıkıyor. Ama hiç kimse, bu hale nasıl geldiğimi, neden böyle davrandığımı anlamıyor. Herkes son sahneye bakıyor. Ne yaparsın ki hayat böyle. Hayaller ayrı, gerçekler ise ayrı dünyalarda yaşıyor. Adına olgunluk diyor, adına yalnızlık, yaşanmışlık diyor ve her şeye zamanla alışıyor.