Ne ölüm, ne de hayat! Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ellerim ceplerimde hiç olmadıklanı kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi.İnansaydım herhangi birine uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. Okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. Ama inanamadım. Bir ţürlü inanamadım...Bütün hayat bir illüzyon. Benim gibi, Kayra gibi...
Sayfa 138 - KayraKitabı okuyor
Aradan iki hafta daha geçti. İvan İlyiç artık kanepeden kalkamıyordu. Yatakta yatmak istemiyordu, kanepede yatıyordu. Çoğu zaman da yüzü duvara dönük yatıyor, sürekli aynı acıları çekiyor, hep aynı yanıtsız sorunun yanıtını bulmaya çalışıyordu. “Nedir bu? Gerçek olan ölüm müdür yoksa?” İçindeki ses yanıt veriyordu: “Evet, ölümdür.” “Bunca acılar niçin öyleyse?” Ses bir kez daha yanıt veriyordu: “İşte öyle... Bir nedeni yok.” Konuşma burada bitiyordu, gerisi gelmiyordu.
35 yaş altı erkeklerde en sık rastlanan ölüm nedeni intihardır.
Her yıl 10 ila 20 milyon insan intihara kalkışır ve bunların yaklaşık 1 milyonu hayatını kaybeder.
Dünya genelinde erkeklerin intihar oranı kadınlara kıyasla üç kat fazladır.
Her beş insandan biri hayatının bir döneminde depresyona girer.
Dünyanın hemen her yerinde antidepresan kullanımı artıyor.
Hayatlarının bir döneminde depresyondan ciddi derecede mustarip olan kadınların sayısı erkeklerden iki kat fazladır.
Sayfa 56Kitabı okuyor
Asıl ölüm nedeni, şiddetli hayal kırıklığıydı…
Sayfa 86Kitabı okuyor
Zayıf bir anımda hayatıma karışmış, kısa süreli fakat gerçek ihanetimin nedeni ve tanığı olmuştu. Bunun için onun katil olmasını istiyordum, böylelikle her şey kolaylaşmış olacaktı.
Sayfa 87Kitabı okuyor
Bilindiği gibi insanın uzak emeller, umutlar ve hayaller peşinde koşturmasının iki nedeni bulunmaktadır. Bunlardan bir tanesi cehâlet, ikincisi de aşırı bir şekilde Dünyâ’ya karşı olan düşkünlüktür.
Öldü, işte o kadar, neden öldüğünün önemi yok, bir insanın neden öldüğünü sormak saçma bir davranış, ölüm nedeni zaman içinde unutulur, yalnızca o tek sözcük kalır, öldü
Bir insanın neden öldüğünü sormak saçma bir davranış, ölüm nedeni zaman içinde unutulur, yalnızca o tek sözcük kalır,
Öldü.
15 yaşında yanılmak normaldir.
Yetişkinler gibi havadan sudan konuştuk ama birdenbire şaşkınlık ve sevinçle anladım ki kalbimdeki boşluğun ve keyifsiz geçen günlerimin tek bir nedeni varmış: Andrée'nin yokluğu. Onsuz yaşamak, yaşamak değildi artık. Matmazel Villeneuve yüksek sırtlı sandalyesine oturduğunda bir kez daha düşündüm: "Andrée olmadan yaşayamam artık." Sevincim eleme dönüştü: "Peki ama," dedim kendi kendime, "o ölürse ben ne yaparım?" Sıramda oturuyor olurdum, müdire hanım sınıfa girer ve ciddi bir sesle: "Dua edelim çocuklarım, Tanrı dün gece küçük arkadaşınız Andrée Gallard'ı yanına aldı," derdi. "Pekâlâ! Çok, basit," diye karar verdim, "oturduğum sıradan kendimi yere bırakır, ben de ölürüm." Ölüm düşüncesi beni korkutmuyordu zira cennetin kapısında hemen buluşacaktık.
Kadın; hayat, hayatın sahibi, hayatın nedeni, hayatın varlığı, güvencesi.
“Zaferin nerede ey ölüm, ama herhangi bir yanıt alamayacağının bilincindedir, ölümün yanıt vermemesinin nedeni ise istememesi değil, insanoğlunun bu en büyük acısı karşısında ne söyleyeceğini bilememesidir.”
Sayfa 140
Ölüm düşüncesi izliyor beni. Gece gündüz kendimi öldürmeyi düşünüyorum. Bunun belli bir nedeni yok. Yaşansa da olur, yaşanmasa da. Bir kaygı yalnız. Beni, kendimi öldürmeyi denemeye iten bir kaygı.
(Çocukluğumun Soğuk Geceleri)
Tezer Özlü