...Kapıyı kapattığında kimse arkandan gelmez ama düşüncelerin kaç kapıyı kapatırsan kapat seninledir.Zindanlarda çürüyüp gitsen de hatta çıkmak isterken ona ihanet edip inkar etsen bile düşüncelerin seninledir.Yanında taşıdığın aklı ve fikri -tabi ağır geldiği için bir yerde bıraktıysan o başka-iyi veya kötü kullanmak tamamen senin elindedir..."
Kitabın kalbi olan bu alıntı ile giriş yapmak istedim.Çünkü kısacık kitabın özeti, yazarın hisleri bu cümlelerde gizli.
Ben psikoloji seviyorum, öyle kitapta illa olay olsun heyecan olsun diye de aramıyorum, okuyacağım kitabı sadece merak ve heyecan üzerine seçmiyorum.Kitap okumaktaki amacım ögrenmek , bir cümle bile olsa yeni bir şey öğrenmek.Ve bu öğrendiğim bilgi ile ufkumun açılması.
Kitap 6 Şubat depreminde yaşamını yitirenlerin anısına yazılmış ise de içeriğinde tam olarak depremle ilgili bir konu yok.Kişinin iç dünyası var...
Yazarın yalnızlığı , erken yitirdiği babası, kendi içindeki çelişkileri, kişiliğini tanıması ve değişimi var diyebilirim.
Adeta bir iç dökmesi gibi , sohbet eder gibi yazılmış eser ile yazarın amacı kendi kendine konuşmak gibi.Anlaşılmak gibi bir derdi de yok.Okuyucu bu konuda özgür bırakılmış herkes almak istediğini alır,anlamak istediğini anlar diyor.Bir çırpıda okuduğum bir kitap oldu.
Amacımız içimizdeki ses ile barışıp bir olmak olsun diyor bir başka eserde buluşmayı diliyorum sevgili kitapkurtlarım.
Hüseyin Nihal Atsız'ı bana açıklayamıyordu. Ben, kendisi hakkında belgeseller
