...Bunun üzerine bende büyükler gibi cevap verdim:
"Bende seni seviyorum."
"Gerçekten mi?"
"Yemin ederim."
"Peki,beni nasıl seviyorsun?"
"Nasıl mı seviyorum?"
"Evet Michel,nasıl sevdiğini bilmem gerekiyor.Yoksa ne düşünürüm?Beni sevmediğini düşünürüm ve sonsuza kadar kalp acısı yaşarım.Ben kalp acısı yaşamak istemiyorum.Annem kalp acısının kadınları yaşlandırdığını söylüyor.Annem de yaşlı görünüyor.Sanırım babam,onu NASIL sevdiğini hiç söylememiş.Ben yaşlanmak istemiyorum."
Sayfa 33Kitabı okudu
Evet, çok sevgili matematikçi, çok şükür, çok şükür, çok şükür! Biz en mutlu aritmatik ortalamayız... Siz matematikçilerin dediği gibi sıfırdan sonsuza mankafadan Shakespeare'e kadar integralini almak... İşte böyle!
Sayfa 51
Seni sevsem kızar mısın?
Nerden çıktı bu diye sorma
Ben de bilmiyorum aslında
Önceleri bir arkadaşlık havasında
Sonrasında
Arkadaştan öte bakışlarla
Sana olan yaklaşımımla
Seviyorum galiba
"Yüksek bir yerde, bir kayanın üzerinde ancak iki ayağımı koyabileceğim kadar daracık bir yerde yaşayacak olsaydım, dört bir yanım uçurumlarla, okyanuslarla çevrili olsaydı, fırtınalar, zifiri karanlık olsaydı her yanım, kimsecikler olmasaydı yanımda, o daracık yerde öylece bir ömür, binlerce yıl, sonsuza dek yaşamak isterdim... Evet, şimdi ölmektense öyle yaşamak isterdim! Yaşayabilsem, yalnızca yaşayabilsem, yaşayabilsem! Nasıl olursa olsun, yaşasam!.."
Sayfa 187 - İletişim
Dostoyevski'nin idamdan kurtuluşunun yansımaları... Ümit Yıldırım
"Nerede okumuştum, hani bir idam mahkûmu ölümünden biraz önce şöyle söylemiş ya da düşünmüştü: 'Yüksek ve sarp bir kayalıkta, ancak iki ayağımın sığabileceği, dar bir çıkıntıda, dört bir yanım uçurumlar, okyanuslar, sonsuz bir gece, sonsuz bir yalnızlık ve hiç bitmeyecek bir
İyimserlik bulaşıcıymış!
Öyle olsaydı sevdiğimiz kişiye dudaklarımızda kocaman
bir gülümsemeyle, aklımızdaysa planlar ve fikirlerle
yanaşıp bütün paketi ona sunardık. İşe yarar mıydı?
Hayır. Asıl bulaşıcı olan korkudur; ömrümüzün sonuna
kadar bize eşlik edecek birini bulamamaktan duyduğumuz
o geçmek bilmez korku. Bu korkunun yüzünden
akıl almaz şeyler yaparız, yanlış kişiye evet, deriz ve tek
doğru kişinin o olduğuna, karşımıza Tanrı tarafından çı-
kanldığına kendi kendimizi inandırırız. Çok geçmeden
güvenli bir yuva arayışı samimi bir sevgiye dönüşür, her
şey daha çekilir hale gelir, böylece hislerimiz bir kutuya
konup aklımızdaki bir dolabın dibine itilir ve sonsuza
dek gözlerden uzak bir biçimde orada saldı kalır.
