-Çocuk, kendinden, sanki bir başkası söz konusuymuş gibi ikinci veya üçüncü kişi olarak bahseder. Ayrıca “evet” sözcüğünü kullanmakta zorluk çeker. Çoğunlukla onama belirtisi olarak, sorulan soruyu tekrarlar. Öte yandan, karşısındaki ne söylerse onu yineleme bozukluğu da görülür. Çocuk, sözcüklerin dizilişini, gerçek anlamıyla, hep aynı tonlamayla telaffuz eder. Önceleri bu durum, bu vakaları inceleyen psikiyatrlar için hiçbir şey ifade etmiyordu; Leo Kanner bu tonlamanın, çocuğun o sözcükleri ilk kez duyduğu anın bir yansıması olduğunu belirledi. Bu durumda, sözcük dizisi, o anın ve ona bağlı deyimin bir metaforuna dönüşüyordu.