Kitap bir limandı benim için!
Şu muhafazakar 'influencer'lar harbi yeter! İki milyon TL'lik arabasıyla, sabah 10' da iş başı yapıp, öğleden sonra 4' de çıkış yaptığı iş hayatıyla; sabahın 6' sında kalkıp bir saat servis bekledikten sonra 8' de işe başlayıp, akşam mesai varsa 8-9 gibi işten çıkan adama namazları nasıl vaktinde kılarız onu anlatıyor. Bir de kendinden örnek veriyor. Birisi bu yakışıklı beyefendiye, bir çok iş yerinde bırakın mescidin olmadığını, doğru düzgün abdest alma yerlerinin dahi bulunmadığını söylesin...
Başarılı olduğumuz tek bir alan var. Bu konuda birinciliği kimseye kaptırmıyoruz toplum olarak. Nedir mi o alan? Tabiki Dedikodu. Bir varoluş biçimi adete. Ekmek su gibi temel bir ihtiyaç.
Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır,
Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini.
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını.
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar
Kirpiğine dokunan kanlı âhım da yandı.
Bir damla su ver bana ey çöl! Bari sen küsme.
Kalmadı hiçbir şeyim bak, günahım da yandı.
Yenilgiler bir tufan gibi çöktü üstüme.
Ülkem yıkıldı heyhat!
Ordugâhım da yandı.
Nurullah Genç
"Yaşamak güzel şey, çok güzel şey doğrusu" derken kurduğumuz hayaller; günü geldiğinde bu çağdan nefret ettirdi bizleri, etimizle kemiğimizle nefret ettirdi. Kimisi yaşamayı 'kendine körleşmek' olarak gördü, kimisi kendini kaybetmek için başladı bir mücadeleye.
Kimi zaman göğe bakmak istedik, beraber sevinebilmek umuduyla. Kimi zamansa yalnızlığımıza döndük, hüznün son duraklarında bekleyenleri bulmak ümidiyle çıktığımız bu uzun yolda.
Mutluluğumuz değer kaybetti, mutsuzluğa yükledik tüm anlamları ve incelikleri. Mutluluk çoğaldıkça değerini yitirir denildi, değerini yitirsin diye mutsuzluklarımızı paylaştık.
Kimler geldi ve kimler geçti bu dünyadan. Arkalarında düşüncelerinden ve yaptıklarından başka bir şey bırakamayan bir yığın insan. Hepsinin bir başlangıcı, bir sonu oldu. Ama bazıları sonlarını o kadar güzel yazdı ki, başlangıçlar unutuldu.
Okuduklarınız yeni bir romanın başlangıç cümleleri belki. Düşüncelerinin prangalarını açıp kağıda aktarabilmişlerin, ruhunun melodilerini notalara dökebilenlerin, zihninin yansımasını tuvallere geçirebilenlerin gölgeleri altında yeşeren yeni umutlarım, yeni hayallerim.
Yaşam ve ölüm arasında bir arayış bizdeki. Kendimizi, benliğimizi bulma yolunda bir mücadele. Rüzgarda düşen yapraklar gibi nereye gideceğini bilmeden girilen bir yol bu yol. Ve işte şu an, tekrardan en başındayım; hayatın,yaşamın ve umutların.
"Dün sabaha karşı kendimle konuştum. Ben hep kendime çıkan bir yokuştum." -Özdemir ASAF