Ölümsüz değiliz,ölümden kaçamayız ama hiç olmazsa kör olmaktan kaçınmalıyız.
Kitap kuşkusuz 100 yıl sonranın Suç ve Cezası,Goriot Babası,Sefilleri...
Subliminal mesajlarla dolu,bazen de çok açık gerçeklerle...
O nedenle üzerine hepimizin kurabileceği cümleleri kurmaktansa sadece bana ait olan hissiyatı paylaşmayı herzamanki gibi tercih ediyorum.
Dileğim odur ki,hepimizin görmesine rağmen bizi bırakmayan insanları olsun;
Bir ipe sıralandığınızda koşulsuz güvenerek,çaresizlikten değil,gerçekten güvenerek yol aldıkları,
bir kere dahi yüzünü görmeden kendisine kardeş hissiyatı besleyenleri,
Yeri geldiğinde sizin için kendini riske atanları,
Siz tek gözünüzle bile onların yanında sonuna kadar varolacağınızı göstermenize rağmen körlüğün verdiği ilk vehamette sizi gözden çıkarmayanları,
Görüp de acı çekmesine rağmen yanınızda yer alanları,
Görüp de sevdikleriniz ama aynı zamanda sizi görmesine rağmen sevenleri...
Kötü körlere sözüm bile yok;bazıları kötü olduğunun bile farkında değil,ne yazık...
Kötülük de pek insanın yanına kalan bir şey değil,ya silahındaki son kurşun tükeniyor ya kendi kurşununla ölüyorsun ya da vicdanın seni bir gün süründürüyor...
Son bir alıntıyla son vermek isterim:
Ölülerin yanından geçip gitmek,çok eskiden beri insanlığın alışkanlığıdır.
İnsanlığın en eski ama körlük belirtisi alışkanlıklarına kapılmamak için direnenlere,
gönül gözüyle görenlere selam olsun.
