Budapeşte köprüsünün üzerinde
Bir çingene falıma baktı
Dedi üç günde öleceksin
Ben üçbin yıldır seni arıyorum
Kapılara sığmıyor umutsuzluğum
Lağım kokuları gibi çirkef gibi kederliyim
İçimden dünyayı ipe çekmek geliyor
Cümle yıldızlar şahidim olsun
Yapmazsam adam değilim
Ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum: Gerçek sevgiyi! Bir kadın. Birbirimize yeteceğimiz, benimle birlik[te] düşünen, duyan, seven bir kadın!
Sayfa 183 - Can YayınlarıKitabı okudu
Gelme diyorsun
Bu gel demektir
Birazdan güneş doğacak
Doludizgin atlılar geçecek yüreğimden
Seni düşüneceğim
Gümüş mahmuzların parlaklığınca
Yağmur nal izlerini örtmeden
Sana geleceğim
Real’i sille tokat, tükü rüğe boğarak salonun nerdeyse bir ucundan öbür ucuna sürdüler. Önce yumrukluyorlardı, sonra Real’in yumruklan savuşturmak için hiçbir çaba harcamadığını görünce tokat lamaya, atkılarının püskülleriyle vurmaya başladılar. Anlaşı lan, işin gerisini Rosendo’ya havale etmeyi düşünüyorlardı.
Rosendo sırtını karşı duvara vermiş, tek bir söz söyleme den kıpırtısız duruyor, öylece cigarasını tüttürüyordu. Ama, bizim birazdan farkına varacağımız durumu belki de çoktan çakozlamışçasma, ufaktan bir kaygı dolanıyordu yüzünde.
Kasap hâlâ dimdik ayaktaydı, birkaç sıyrığı vardı, o kadar.
Bizim kaşalotlarsa adamı küfür kıyamet Rosendo’nun önüne doğru sürüklüyorlardı. Real, Rosendo’yla yüz yüze gelince, ilk kez bir kelâm salladı.
Gözünü kan bürümüştü; yüzünü ceketinin koluna silip, sanırım şöyle bir lâf etti:
“Bana kuzey yakasının oralarda Francisco Real derler. Bu sapısiliklerin üstüme saldırmasına sesimi çıkarmadıysam, adam gibi bir adam arıyorum da ondan. Riyavet o ki, bıçak oynatmada usta biri varmış bu çöplükte. Hacamatçı derler miş. Dediklerine göre, bitirim adammış. Bizi de bir şereflen- dirse diye düşündük. Kimbilir, naçizane, bir şeyler kapardık kendisinden belki de...”
Hmm
Nasreddin Hoca, gece evine dönerken sokak lambasının altında bir süre soluklanır; sonra yaklaşık elli adım ilerideki evinin kapısına varır; anahtarını çıkarıp tam kapıyı açacakken anahtar elinden düşüverir. Hemen biraz önceki sokak lambasının altına gider ve dizleri üzerinde anahtarı aramaya başlar. Yoldan geçmekte olan bir adam, hocam hayırdır ne arıyorsun, diye sorar. Hoca, anahtarı düşürdüm onu arıyorum, der. Adam da hocayla birlikte başlar aramaya fakat sonuç alamayınca hocam anahtarı tam olarak nerede düşürdün, diye sorar. Hoca, evin kapısının önünde düşürdüm, deyince adam, hocam madem kapının önünde düşürdün neden burada arıyorsun, der. Hoca, burası aydınlık o yüzden, der.
- Tutamak sorunu dedim. Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. Tramvaylardaki tutamaklar gibi. Uzanır tutunurlar. Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına. Çocuklarına tutunanlar vardır. Herkes kendi tutamağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. Gülünçlüğünü fark etmez. Kağızman köylerinden birinde bir çift öküzüne tutunan bir adam tanıdım. Öküzleri besiliydi, pırıl pırıldı. Herkesin, "— Veli ağanın öküzleri gibi öküz yoktur," demesini isterdi. Daha gülünçleri de vardır. Ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum: Gerçek sevgiyi! Bir kadın. Birbirimize yeteceğimiz, benimle birlik düşünen, duyan, seven bir kadın!
Sayfa 183 - C.Kitabı okudu
Raskolnikov'un, "Ben aslında o gün Kocakarı'yı değil, kendimi öldürdüm." dediği gibi, ben aslında o gün seni değil; kendimi kaybettim, yıllardır arıyorum. Nerede şimdi o neşe pınarı, gülüşünde güller açan adam? Bu yüzdendir, hemen her gün, beni bir ekmek kırıntısı gibi öpüp yol kenarına bıraktığın Cam Müzesi'nin önüne gidişim.
ah sen yoksun
öyle yoksun
uzun yoksun
hangi karanlıktan geçsem
dilimde ıslık oluyorsun...
M.Binboğa
EFELYA-3
(Dosya roman)
Güpegündüz eline fener alarak Atina sokaklarında dolaşan filozofa ne yaptığı sorulduğunda, elindeki feneri insanların yüzüne tutarak "Adam arıyorum. Adam…" diye cevap verir.
Elma YayıneviKitabı okudu
"Böyle bir durum mu?" diye sordu adama yaklaşarak, telefonunun ekranını adama doğru çevirdi ve Uraz'ın bilgisayar ekranından çektiği mesajlaşma görüntüsünü adama gösterdi,
"Bu benim kardeşimin mesajlaşması. Buraya bu yüzden geldim, kardeşim ortada yok."
Karşısındaki adam mesajları okur okumaz hem umut hem korku dolu bir ruh haline büründü, elindeki kağıdı katladığı
yerlerinden açıp Araz'a uzattı, elleri titriyordu.
"Ben Murat," dedi, "Murat Sonat. Kızım Kumru'yu arıyorum."
Ben bir genç arıyorum, gençlikle köprübaşı!
Tırnağı, en yırtıcı hayvanın pençesinden,
Daha keskin eliyle, başını ensesinden,
Ayırıp o genç adam, uzansa yatağına;
Yerleştirse başına, iki diz kapağına;
Soruverse: Ben neyim ve bu hal neyin nesi?
Yetiş, yetiş, hey sonsuz varlık muhasebesi!
Dışımda bir dünya var, zıpzıp gibi küçülen,
İçimde hortumlular, inanma diye gülen...
İnanmıyorum, bana öğretilen tarihe!
Sayfa 403 - Büyük Doğu
Sayıları azaldı maalesef
Ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum: Gerçek sevgiyi! Bir kadın. Birbirimize yeteceğimiz, benimle birlik düşünen, duyan, seven bir kadın!
Sayfa 149 - Yapı Kredi Yayınları
Ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum:
Gerçek sevgiyi!
Bugün yine birkaç gün sonra sağlam kafayla düşününce aslında bana ders olacak saçma bir şeye denk geldim yine açık hava tımarhane kılıklı doğma büyüme memleketim İstanbul'da. Mesele şu: Bu şehrin zengin yada orta gelirli - ki buna kıçına don almaya parası olmayan ama boş hava yapmak için yaşayanlarda dahil - insanının en saçma bir dünya malı için organik, halis muhlis gerizekalılaştığına bir kere daha ve defaatle şahit oldum. Bir gün Sakarya'ya gittim beynim o kadar uyuşmuş ki İstanbul'da Sakarya'ya gidince sanki anavatanımmış gibi rahatladım. Şimdi de bir bahane arıyorum yine gitmek için ama daha bahane kalmadı. Diplomayı verip bir daha mı alsam... Neyse geleyim saçma meseleye. İstanbul'un leş gibi havası mı dokunuyor yoksa bünyeye tesir mi etti o leş hava bilmem ama insanlar düşünmeye gelince beynini kullansa herhalde elektrik faturasına yansayacak zannediyor. Bir de yarın hükümet çıkıp dese "namus kelimesini kaldırıyorum. Namuslu olana ağır yaptırımlar olacak" diye, adamın ağzında laf soğumadan 4 mevsim çırılçıplak gezecek, hayat sürecek hem cinsiyetten, her yaştan ve her kafadan adam çıkar. Bu şehirde insanlar namus ve aklı israf olmasın diye lazımlık kullanıyorlar. Onu da beceremiyorlar.
Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. Tramvaylardaki tutamaklar gibi. Uzanır tutunurlar. Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına. Ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum: Gerçek sevgiyi!
Sayfa 183 - Can yayınlarıKitabı okudu
YALNIZLIĞIN YARATTIĞI İNSAN
Pardösüsünün kürklü yakasını kaldırınca üşüdü mü diye baktım. Aslında soluk esmer yüzü balmumu gibi sararmıştı.
– Üşüdün, dedim.
Kaşını kaldırdı. Yanağındaki çıban yerinde kan yoktu. Durdum. Yüzünü avuçlarıma alıp ovaladım.
– Neden böyle oldun, dedim.
Güldü. Karanlığa doğru tükürdü. Başını iki tarafa şiddetle
