Biz keyif mi alıyoruz zannediyorsunuz içinde bulunduğumuz durumdan? Zevk mi alıyoruz?
Siz üzülüyorsunuzda biz üzülmüyor muyuz?
İsteyerek mi bu noktaya getiriyoruz?
Bazı kitaplar neden bu kadar acı?
Biz zaten gerçek hayatın acılarından kaçmak için kitaplara sığınmıyor muyuz?
Ey zavallı milletim dinle! (Durur.) Şu anda, seni kurtarmak için toplanmış bulunuyoruz. Çünkü ey milletim, senin hakkında, az gelişmiştir, geri kalmıştır gibi söylentiler dolaşıyor. Ey sevgili milletim! Neden böyle yapıyorsun? Neden az gelişiyorsun? Niçin bizden geri kalıyorsun? Bizler bu kadar çok gelişirken geri kaldığın için hiç utanmıyor musun? Hiç düşünmüyor musun ki, sen neden geri kalıyorsun diye durmadan düşünmek yüzünden, biz de istediğimiz kadar ilerleyemiyoruz. Bu milletin hali ne olacak diye hayatı kendimize zehir ediyoruz. Fakir fukaranın hayatını anlatan zengin yazarlarımıza gece kulüplerinde içtikleri viskileri zehir oluyor. Zengin takımının hayatını gözlerimizin önüne sermeye çalışan meteliksiz yazarlarımız da aslında şu fakir milleti düşündükleri için, küçük meyhanelerinde ağız tadıyla içemiyorlar. Ey şu fakir milletim! Aslında seni anlatmıyoruz. Sefil ruhlarımızın korkak karanlığını anlatıyoruz. İşte onun için sana yanaşamıyoruz. Senin yanında bir sığıntı gibi yaşıyoruz. Hiç utanmıyor muyuz? Hiç utanmıyoruz.
Sayfa 51Kitabı okudu
Para Hırsı Yüzünden Yok Olan Hayatlar
Bugün 
Honore de Balzac'ın kısa; ama çok anlamlı bir hikâyesinden bahsetmek istiyorum: 
Efendi Cornelius. Honore de Balzac bu öyküsünde 19. yüzyıl insanını eleştiriyor. İnsanlık Komedyası eserinin felsefi inceleme bölümünde yer alan bu öyküde insan olmanın acıklı hikâyesi ele alınıyor. Kral’ın haznedarı olan Efendi Cornelius’un kendinden çok değer verdiği hazinesinin çalınması
insan doğar. on-on beş yıl sonra dünyanın nasıl bir tezgâh olduğunu ve doğumla ölüm arasına nasıl hapsedildiğini fark eder. bu aslında bir histir, bilgi değil. ve ilk tepkisini verir. avazı çıktığı kadar bağırarak. bu çığlık, bir kalabalığın içinde cüzdanını çaldırdığını fark eden kişinin çaresiz haykırışna benzer. önce, aşağılayan ve umursamaz bakışlar atan kalabalık, sonra da aşırı gürültüye dayanamayıp, içlerinden birini, bağırıp çağıranla konuşmaya gönderir. o da gidip "biz de çaldırdık cüzdanı, ne var? senin gibi kıçımızı yırtıyor muyuz?" der. böylesi bilimsel bir müdahale için, genelde diplomalı olanlar tercih edilir. kalabalığın kayıtsızlığı karşısında yavaş yavaş sesi kesilen yaygaracı, gerçeği kabullenir ve çevresindeki boşluğu insanlarla doldurur. buna, büyüme denir. yetişkin olma. tam olarak, yetişkin uysallığı. yapay bir haldir. tasarlanmıştır. işlevselliği üzerinde hesaplar yapılıp öyle biçimlendirilmiştir.
Sayfa 120 - Doğan KitapKitabı okudu
"Dost muyuz biz? Birlikte yiyip içiyor muyuz? Sanırım hayır, peki o zaman neden bana 'sen' diye hitap ediyorsunuz? Bu şekilde benden üstün olduğunuzu gösterip bana tepeden bakabileceğinizi mi sandınız?"
Sayfa 98 - Sonsuz KitapKitabı okudu
İnsan doğar. On-on beş yıl sonra dünyanın nasıl bir tezgah olduğunu ve doğumla ölüm arasına nasıl hapsedildiğini fark eder. Bu aslında bir histir, bilgi değil, Ve ilk tepkisini verir. Avazı çıktığı kadar bağırarak. Bu çığlık, bir kalabalığın içinde cüzdanını çaldırdığını fark eden kişinin çaresiz haykırışına benzer. Önce, aşağılayan ve umursamaz bakışlar atan kalabalık, sonra da aşırı gürültüye dayanamayıp, içlerinden birini, bağırıp çağıranla konuşmaya gönderir. O da gidip "Biz de çaldırdık cüzdanı, ne var? Senin gibi kıçımızı yırtıyor muyuz?" der. Böylesi bilimsel bir müdahale için, genelde diplomalı olanlar tercih edilir. Kalabalığın kayıtsızlığı karşısında yavaş yavaş sesi kesilen yaygaracı, gerçeği kabullenir ve çevresindeki boşluğu insanlarla doldurur. Buna, büyüme denir. Yetişkin olma. Tam olarak, yetişkin uysallığı.
Bir sabah uyanıyoruz ve böceğe dönüşüyoruz, kulağa ne kadar tuhaf geliyor değil mi? Ama Gregor Samsa’ nın başından bu tuhaf dediğimiz olay geçiyor ve sevilen bir karakterken ailesi tarafından sırf böceğe dönüşünce dışlanılan, sevilmeyen biri haline geliyor . Peki ya neden , böcek olunca neden sevmesinler ki sonuçta kendi çocukları değil mi diye düşünmüyor değiliz. Ama maalesef insanların işlerini yapmadığımız sürece ailemiz de olsa sevilmeyip dışlanırız. Sevmek gerçekten de karşılıklı mı, illa karşımızdakine bir şey vermemiz ya da yapmamız mı gerekiyor ki sevilelim ? Gerçekten karşılıksız sevmek ne ? Ya da en önemlisi sevmek ne demek, biz sevgi kelimesini biliyor muyuz acaba?
Franz Kafka yine bizi düşündürtecek bir eserle baş başa bırakıyor. Eminim okuyup beğeneceksinizdir.
Herkese iyi okumalar…
"Biz Bir Aileyiz"
Ben de tam bunu söylüyordum.
Ben de bu ailenin bir parçasıyım, siz de. Hepimiz birlikte gülünce
daha güzel bir aile olmuyor muyuz?
Her şey bitmiş miydi? Yoksa her şey yeni mi başlıyordu? Hayatıma bir anlam katmıştı bu hücre ve yaşadıklarım. Meğer ne kadar da basit hayatlarımız varmış! Ne kadar basit hesapların peşinden koşuyormuşuz. Dert diye yandığımız şeyler ne kadar da komikmiş meğer! Biz gerçekten de mücadele ediyor muyuz? Mücadele ve dava insanı mıyız? Fedakâr mıyız? Samimi miyiz? Biz bu yaşantımızla, dünya sınavından nasıl geçeceğimizi düşünüyoruz?
Diyojen aynı zamanda korkunun da kölelik olduğunu söylüyor. O bin yıllar önce nelerden korkabiliyordu bilmiyoruz ama biz bugün evsiz kalmaktan korkmuyormuyuz? Yalnız kalmaktan, toplumda kabul görmemekten, çirkin olmaktan, bir adam ya da bir kadın tarafından terk edilmekten. Bu yüzden de bir evlilik ya da ilişkinin içinde, güzellik merkezlerinde, yüzümüzde sahte bir gülümsemeyle eğlence mekânlarında, kalabalıkların ortasında hapsolmuyor muyuz?
Destek yayınlarıKitabı okudu
