Gelmeyen biri özlenirim hiç?
Belkide en çok onlar özlenir, ne bileyim? Bu hissi ancak yaşayanlar bilir. Onlar başka özlenir. Hiç gelmemiştir onlar… Hatırlanacak ne bir his nede bir iz vardır onlardan ama yoklukları bir yanını yakar adamın.
Hikmet Anıl Öztekin
İnsan hep gidenleri özler. Bırakıp gidenleri. Gerisinde kocaman bir boşluk bırakanları. Anıları ile acıtanları, kendisinden alıp gittikleri ile yakanları çok özler.
Ve bazen de hiç gelmeyenleri özler. Gelmeyen biri özlenir mi hiç? Belki de en çok onlar özlenir, ne bileyim? Bu hissi ancak yaşayanlar bilir. Onlar başka özlenir. Hiç gelmemiştir onlar... Hatırlanacak ne bir duygu ne de bir iz vardır onlardan ama yoklukları bir yanına yakar adamın.
Gidenlerin anıları acıtır. Ama hiç gelmeyenlerin özlemleri başkadır, tanımlayamadığımız bir boşluk bırakır insanın içinde. Sebebini bilmeyince ilacını da bulamazsın. Cümlelerin sonu gelmez, cümlenin ortasında çekip gidesin gelir. Ona gidesin gelir, hiç gelmeyene. Hayatındaki tüm eksiklikleri ona yorarsın, "O gelmiş olsaydı bunlar olmazdı" dersin.
Yanımızda olduğu halde bize bunca uzak gelen insanlar varken hayatımızda, hiç duymadığımız o birinin muhabbetine ihtiyacımızın olması çok acı.
Çevremizdeki muhabbet edemediğimiz insanlardan çok uzaklara ihtiyacımız var bizim. Henüz tanımadığımız bize iyi gelecek insanlara ihtiyacımız var.
Sayfa 13 - destek yayınlarıKitabı okudu
Bu hissi yaşayanlar bilir. :)
Dost olmayı bırak arkadaş bile olamadık sanırım. Olduysak da b*ktan bir şeydi bu.
Sayfa 35 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Aynen öyle..
‘Ve bazen de hiç gelmeyenleri özler. Gelmeyen biri özlenir mi hiç? Belki de en çok onlar özlenir, ne bileyim? Bu hissi ancak yaşayanlar bilir. Onlar başka özlenir. Hiç gelmemiştir onlar. Hatırlanacak ne bir duygu ne de bir iz vardır onlardan ama yoklukları bir yanını yakar adamın.’
Sayfa 15 - Destek YayınlarıKitabı okudu
Ve bazen de hiç gelmeyenleri özler. Gelmeyen biri özlenir mi hiç? Belki de en çok onlar özlenir, ne bileyim? Bu hissi ancak yaşayanlar bilir. Onlar başka özlenir. Hiç gelmemiştir onlar... Hatırlanacak ne bir duygu ne de bir iz vardır onlardan ama yoklukları bir yanını yakar adamın.
Sayfa 15Kitabı okudu
Ve bazen de hiç gelmeyenleri özler. Gelmeyen biri özlenir mi hiç? Belki de en çok onlar özlenir, ne bileyim? Bu hissi ancak yaşayanlar bilir. Onlar başka özlenir. Hiç gelmemiştir onlar. Hatırlanacak ne bir duygu ne de bir iz vardır onlardan ama yoklukları bir yanını yakar adamın.
Gidenlerin anıları acıtır. Ama hiç gelmeyenlerin özlemleri başkadır, tanımlayamadığımız bir boşluk bırakır insanın içinde. Sebebini bilmeyince ilacını da bulamazsın. Cümle lerin sonu gelmez, cümlenin ortasında çekip gidesin gelir. Ona gidesin gelir, hiç gelmeyene. Hayatındaki tüm eksiklikleri ona yorarsın, "O gelmiş olsaydı bunlar olmazdı" dersin.
Yanımızda olduğu halde bize bunca uzak gelen insanlar varken hayatımızda, hiç duymadığımız o birinin muhabbetine ihtiyacımızın olması çok acı.
Sayfa 15
_Az yemek, az uyku, az konuşmak ve herkesle düşüp kalkmamak. İşte doktora ihtiyaç olmaması için yapılması gerekenler bunlardır.
_Az ye! Yedikten sonra hazmoluncaya kadar başka bir şey yeme! Zira şifa yemeğin hazmolunmasındadır. İnsanın sağlığını bozan yemek üzerine yemek yemektir. Tıp ilmi ki beyte sığdırılmıştır. Ve söylemenin güzeli de kısa
"İnsan hep gidenleri özler. Bırakıp gidenleri. Gerisinde kocaman bir boşluk bırakanları. Anılarıyla acıtanları, kendisinden alıp gittikleriyle yakanları çok özler.
Ve bazen de hiç gelmeyenleri özler. Gelmeyen biri özlenir mi hiç? Belki de en çok onlar özlenir, ne bileyim? Bu hissi ancak yaşayanlar bilir. Onlar başka özlenir. Hiç gelmemiştir onlar... Hatırlanacak ne bir duygu ne de bir iz vardır onlardan ama yoklukları bir yanını yakar adamın."
Sayfa 13 - Destek YayıneviKitabı okudu
Lev Tolstoy’un Anna Karanina romanı şöyle başlar: “Bütün mutluluklar birbirine benzer fakat mutsuzluğun kendine has bir hikayesi vardır.” Her mutsuzluğun kendi içinde uzun, lirik ve kekremsi bir hikayesi vardır. O hissi yalnızca yaşayanlar bilir. Yargılamamalı kimseyi bu yüzden.