İnsan içinde yaşadığı topluma, insan ilişkilerine yabancılaştığında eşyaya ve doğaya çok fazla anlam yükler. Hesse de doğaya bu anlamı yüklemekten ve bu anlamın getirdiği mutluluğu, zevki, coşkuyu doğal olarak hüznü ve acıları da yaşamaktan geri kalmamıştır. Bir ağacın ölümüne çok sevdiği bir insanı kaybetmiş gibi üzülmüştür... Ağaç kökünün toprakta, dallarının gökyüzünde bıraktığı boşluğu; ağacın ölümünün içinde bıraktığı duygusal boşluğu anlatabilmek için bir yol olarak seçmiştir. Tabi sadece duygular değil bize ağaçların felsefesini de öğretmiştir. Tüm zorluklara göğüs geren yapraklar zamanı gelince ufacık bir esintiyle düşüyorlar. Yaşamak güzeldir diyor Hesse ama zamanı gelince gerçek bir olgunlukla dalımızdan kopup düşmeyi de kabullenmemiz gerekir. Savaşmadan, küsmeden… Ağaçlar tasasız çünkü atalarını bilmedikleri gibi çocuklarını, torunlarını da bilmezler. Atalardan kalma iyi veya kötü bir ünün ağırlığı altında ezilmezler, çocuklarına bir gelecek, bir birikim bırakma tasaları yoktur. Sadece kendileri için yaşarlar. Bırak çiçeklensin düşünceler, sana getirisini sorma. Önemli olan hayatın yıkıcı akıcılığı karşısında bir an olsun düşünmek, tefekkür etmek... Faydadan arınmış olarak. Filozof olmayı amaçlamadan düşün düşün düşünebilmek. Budanmış meşe figürü… İnsanlar dalını budağını kesmiş olabilir ama bak hayattasın. Hayat sizden çok şey almış olabilir ya da en başından beri çok şey vermiş de olmayabilir ama sadece yaşıyor olmak, hayatta kalmak da güzeldir. Ve son olarak sonbaharda ağaçlar… Teslimiyettin, değiştiremeyeceğimiz şeyleri kabullenmenin güzelliği.
