Mektup 8'e Cevap
Ulukam,
Sen gündüzü ve ışığı seversin, ben akşamı ve geceyi. Sen sabah gündoğumunda ve gündüz yazarsın, ben akşam gün batarken ve gece yazarım. Demiştik ya, farklı iki dağdan aşağı inip ovada buluşmak gibi, herkesin dağı kendine göre güzel, herkesin dağının karı daha ak. Dağların karını mendile sarıp eritmeden düz ovada paylaşmayı öğrenmek gerek
Sayfa 80 - Matbuat Yayın, 2. Basım - Aralık 2016, BÖLÜM 1, BİLECİK - TANIŞMA
Ben insanları çok iyi bilirim… Çok övüngen yaratıklardır, bir yaparlarsa bin övünürler. Sonracığıma da kendilerini evrenin kilidi sanırlar…
Diyaloglar çok iyi
Anladığım kadarıyla meleklerin, tabiri caizse eşimin bu konularda bana yardım edeceği kanısına, değil mi?"
"Evet."
"Bu tesadüfi benzerliği sen de sonuna kadar götürüp, eşimin o küçük etnik koleksiyonuyla bana geri dönmesine izin vermemi ve yeni geminin inşasında veletleriyle birlikte önemli bir vazife üstlenmesini istiyorsun. Sevgili Tanrım, çok şey istiyorsun."
"Hanımefendiyi yanlış değerlendiriyorsun!" "Onun karakterini inceleme işini yıllar önce nihayete erdirdim."
"Çok zeki bir kadın ve en azından manevi anlamda kendini sana adamış."
"Umurumda değil. Çok iyi bilirim ben o adanmışlığı."
- İyi geceler Ege.
+ İyi geceler İzmir, ışıklarını yakmayı unutma.
- Işıklarım söneli çok oldu...
+ Onları yakmasını en iyi ben bilirim, biliyorsun değil mi ?
- Çok uğraşman gerek, biliyorsun değil mi ?
+ Uğraşmayı severim, biliyorsun değil mi ?
Ya fesleğeni ?
“Ben malum ya, balıklardan balinayla hamsiyi birbirinden çok iyi ayırt ederim .”
“Ağaçlardan çınarla dişbudağı ve selviyi karıştırırım.Kavak, söğüt, bir de çamı iyi bilirim.”
Öyle tuhaf söylüyor ki,namussuzum, bütün sözlerinden “söz yerindeyse” bal gibi şiir sızıyor.Bu adam yalnız şair değil, hayattaki fonksiyonu itibariyle,yahut fizyolojikman “şiir üreten bir makine.”
“Bir de atkestanesini tanırım, o da kestaneyi verdikten sonra... Çiçeklerden gül, papatyayı bilirim.”
“Fesleğeni ?”
“Fesleğen mi ? Böyle münasebetsiz bir şeyi ilk defa duyuyorum .”
Sayfa 117Kitabı okudu
çok iyi bilirim bu hissi..
Dış dünyaya durmaksızın gülümseyen yüzümü gösterirken, iç dünyam ölüydü. İşte bu, bin derdi tek bir saç teliyle taşımak gibi, yağa ter karıştırmak gibi bir çabaydı.
İnsanın kendi evinden utanması ne acıdır. Kim bilir, ortada kapkara bir nankörlük söz konusudur belki de. O zaman bu acı duygular, nankörlüğün hak ettiği ceza sayılabilir. Gene de utanç duygusunun zehir gibi apacı olduğunu ben çok iyi bilirim.
İnsanın kendi evinden utanması ne acıdır. Kim bilir, ortada kapkara bir nankörlük söz konusudur belki de. O zaman bu acı duygular, nankörlüğün hak ettiği ceza sayılabilir. Gene de utanç duygusunun zehir gibi apacı olduğunu ben çok iyi bilirim.
Sayfa 147
“Kendime baksam, kesinlikle ölürdüm.
Bana destek olan, beni ayakta tutan sürdüğüm hummalı yaşamdır. Ardından da kendine özen göstermek, bakmak, bir dostu, bir ailesi olan kadınlara yaraşan bir davranıştır. Fakat, bizim için öylemi ya?
Âşıklarımızın övünmesine ya da zevkine hizmet edemediğimiz anda bizi bırakırlar. Ondan sonra da upuzun, bitmek tükenmek bilmeyen günlerin peşini geceler kovalar. Hadi canım ben bunları çok iyi bilirim, iki ay yatakta yattım. Aradan üç hafta geçtikten sonra beni görmeye tek bir Tanrı*nın kulu gelmedi.”
Bazı ayrılıklar vardır ki ölümden beterdir.
Tükenir insan.
Sevdiğinin başına gelecek şeyler ürkütür onu en çok.
Ayrılık gönüllerde hep bir yara ve sızı.
Kader, der insan, kader.
Sevdiğinden hiç ayrılmasa insan.
Sonsuza dek ve muhabbetle baksa.
Kartal bakışlı gözlerden çakan ışık aydınlatsa sonsuza dek.
Geleceğe yürüse Payitaht'ın kadim
Ercan Kesal'ın artık nefes almakta zorlanıldığında hatırlanmaya değer o efsunlu cümlesi:
"Yaşadıklarımdan kan ter içinde kalırım. Ama bir şeyi çok, çok iyi bilirim: Bu dünyada hâlâ rüzgarlar esiyor ve nasıl olsa terimi kuruturlar. Mutlaka kuruturlar..."
