Kendi üzerine sürekli derinlemesine düşünmek ,insanın kendisini daha iyi anlamasını ,benliğini daha iyi hissetmesini sağlar , böylece insan kendi kendisiyle empati kurar. Bu temelde başkalarıyla empatimiz de gelişir, onlara daha fazla anlayış gösterir ,onların ne hissettiğini daha iyi hissedebiliriz.
İnsanın kendisine anlayışla yaklaşması , benliğe yarı bilimsel bir nesnellikle nüfuz edecek kapsamlı, derine inen hatta uçuruma bakan bir öz idraki de gerektirmez. Benliğin her şeyini tastamam anlamak herhalde pek mümkün değildir ,tıpkı bir arkadaşlıkta veya aşkta da ötekinin her şeyini her zaman anlayamayacağımız gibi. Bunu kabullenmemiz mümkün olursa , kendini idrake dönük ebedi ve nafile çabanın yerine kendini tanımayı koyabiliriz. Bu, hayatı kolaylaştırır ama hiç bir zaman da bitmeyen bir çabadır , çünkü hep tanıyıp öğrenecek yeni şeyler olur. Kendini tanımak , kendisi için iyi olabilmesi ve buna dayanarak başkalarıyla da alakadar olabilmesi için yeter insana...