Kelimeleri ustalıkla dans ettiren, tüm duyguların hakkını layığıyla veren, hasır altına süpürülen toplumun yaralarını gün ışına çıkaran; korkusuz, vicdanlı, hayatın ipine sımsıkı sarılan bir yazar Nermin Yıldırım. Kafasını kuma gömüp, dokunmadan yaşadığı günlerini telafi etmek için yola çıkan, nereye nasıl gideceğini değil; sadece gitmenin kendisini doya doya yaşayan bir karakter Adalet. Mutlaka tanışmalısınız Adaletle. Özellikle kitabın sonunda bir mektup var ki sırf mektup için bile okunur bu güzel eser. Kitabın kapağıyla ilgili çok düşündüm ve şöyle bir kanı yarattı bende: Vicdanımızı pek çok kere susturup, alışkanlıklarımızla, korkularımızla, kalıplarımızla uyuşturup kendimizi, hayata dokunmaya korkan mahluklar olarak yaşasak da ; Yaradan' ın ipinin her köşemizden, her zerremizden bizi sarıp sarmaladığı ve kendimizi bulana kadar da asla bırakmadığı..
