"Annem ve babam gibi , tüm kentler , ülkeler , günler , geceler, her gökyüzü de yabancı kaldı bana."
Sayfa 17Kitabı okudu
Biz yaşayanlar ayrı değiliz birbirimizden
Önce bunu söylemeliyim size
Sonra bütün güzel şeyleri sevmekte
Beraber olmalıyız derim
Değil mi ki bu dünya ailesindeniz
Bize bu düşer bu savaşta
Kötüye karşı hep bir olmalıyız
Bütün işlerin iyi gitmesinde bir
Ve şunu bilmeliyiz ki zaten
Bir başına yaşamak, yaşamak değildir
Bilsek nehirler bizden
Sayfa 98 - Gecenin İçinden Bitkilere, Hayvanlara SeslenişKitabı okuyor
Sen şu mavi gökyüzü gibisindir
Baktıkça ferahlık verirsin insana
Aşkın, buğdayın yanı sıra gelir adın
Biz de, dünya da
Ümit ÖlmezKitabı okuyor
1892 kışında, çocukluğumun o parlak gökyüzü kara bir bulutla karardı. Neşe yüreğimi terk etti. Uzun, çok uzun bir süre şüphe, endişe ve korkuyla yaşadım.
Sayfa 65 - Bilge Kültür SanatKitabı okuyor
"Hep Paul. Her boyutta onu bulup duruyorsun. Kader denen şey bu olmalı, değil mi?"
Her ne kadar şu anda kadere inanmak benim için çok zor olsa da, "Belki," dedim.
Theo gözlerime baktı. "Ama sanki beni de aynı sıklıkla buluyorsun."
"Evet. Sanırım."
Sabah erkenden uyandım ki gökyüzü yunmuş arınmış, lekesiz, silme, kadife bir mavide ipileşiyor...
.
.
Onun arkasından da gökyüzü gene bomboş kaldı. Sanki bu gökyüzünde şimdiye kadar ne bir uçak uçmuş, ne de bir kuş kanadı parlamıştı. Sessiz, mavi, geniş, çok uzak bir gökyüzü. İnsan bu gök- yüzünü böyle kıyamete kadar kalacak sanırdı.
Sayfa 56 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Gönül boşluğunun gramı kaça?
Babam zamanlar önce ölmüştü.
Babam öldüğü zaman, gökyüzü maviydi.
Annem birden kalktı uykudan, kızkardeşim
güzelleşti.
Babam öldüğü zaman, bekçilerin hepsi şairdi.
Kaç kilo kavun istiyorsun? diye sordu manav bana.
Sordum: Gönül boşluğunun gramı kaça?
“Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk
Hiçbir yere gitmiyor”
~Edip Cansever
Sayfa 115
o günler geçip gitti
o güzel günler
o dopdolu, esenlik içindeki günler
o pul pul ışıldayan gökyüzü
o kiraz dolu dallar
yemyeşil sarmaşıklarla kaplı birbirine yaslanmış o evler
oyunbaz uçurtmaların süzüldüğü o çatılar
akasya kokularından başı dönen o sokaklar
" Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk
Hiçbir yere gitmiyor. "
“Bak,” dedi Arsen gökyüzünü göstererek. Gökyüzü yıldız doluydu. Kafamı kaldırıp hangi yıldızı işaret ettiğini anlamaya çalıştım.
“Lyra takım yıldızı. Bak Vega da orada,“ dedi. Gözlerimi kısıp kafamı onun elinin hizasına getirdim. O an gördüm Vega yıldızını. Parlıyordu tüm gücüyle.
Arsen bana döndü, dudaklarını boynuma bastırdı.
“Benim Vega yıldızım burada.”
Sayfa 344 - İndigo Kitap
"O bir kere gülümsedi mi, gökyüzü gerçekleşen bir hayal gibi yakınlaşır, ruhumun kelebekleri o yekpare atlasa doğru kanatlanıverirdi."
Sayfa 51
3473. Yıldızlı gökyüzü insanı haysiyeti konusunda uyarmaktadır. Bu büyük sırrın altında insan nasıl alçaklıklar yapabilir? Nasıl akıl etmez? Altında insanlık tarihinin, trajedi veya komedilerin aktığı bu muhteşem semaver uyarıcı değil midir? Şair onu şöyle görür:
Ey insanoğlu, dikkat et
Küçük yürüme
Yıldızların altında.
(Antun Branko Simic)
Sayfa 69Kitabı okuyor
"Ben hep gökyüzüne yakındım bu yüzden herkese gökyüzü kadar uzaktım."
Sayfa 373Kitabı okuyor
"Tanrı gökyüzünde değil diyoruz ama bizim bu sözden maksadımız, gökyüzünden değildir. Hani gökyüzü onu kaplayıp kavrayamaz; odur gökyüzünü kavrayan, kaplayan demektir."
Sayfa 110Kitabı yarım bıraktı
