Hayat fevkalade hayaller ve alalede gerçeklerden müteşekkildir.
Her insan hayal kurar... Kurduğu hayallerle birlikte güzel bir hayatın özlemini seçer. Kimileri bu özlemi, "evlilik" adı altında kavuşmakla geçiştirirken, kimileri hayal üstüne hayaller kurar, kimileri ise hayal kurmaktan yorulur, umutsuzluğa doğru giden bir yolun yolcusu olur...
Biz, evlilik için hayaller kurarız kurmasına, hatta öyle
Ama bu bir hayaldi artık. İnsan ömrünün yarısı böyle hayallerle, düşlerle geçiyordu işte. Belki bu ormanlar, bu güzel hayaller yüzünden hayat bu kadar tatlıydı. Tanabay, dağlara ve gökyüzüne bakarken, insanların hepsinin birden talihli, mutlu olamayacağını düşündü. Herkesin kaderi aynıydı.Karşısında ulu dağlar vardı; Bir yanı pırıl pırıl, aydınlık, bir yanı gölgeli. Aydınlık ve gölge nasıl yan yana ise, insanın kaderi de öyle, mutluluk ve acıyı beraber getiriyordu: Bir yanda kıvanç, bir yanda kaygı. Hayat dediğin böyleydi işte...”
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022224,5bin okunma
Günlük tembelliğimiz bizi yaşama hevesimizden uzaklaştırır; yerine içi boş ve değersiz hayaller koyar. Sadece düzen sükûnet ve verimli çalışmakla hayat gerçek mutluluğuna kavuşur. ''Yaşadığımı hissediyorum'' diye tabir edilen duyguyu sadece çalışmayı alışkanlık haline getirerek elde edebiliriz. Bu ise çalışma isteğini dörde katlar ve tembel bundan haberdar değildir.
Sayfa 71Kitabı okudu
"Çekingen hayaller kurmak insanı sersemletecek kadar bayağı ve monoton. Her gölgenin, her fikrin kölesi olmak... Aniden güneşin önünden geçen ve Petersburg'daki güneşe önem veren tüm kalpleri üzüntüye boğan, onları sapkın bir melankoliye götüren bulutun kölesi olmak... İnsan melankoliye daldığında hayal gücü ne işe yarar ki! En sonunda bu bitmek bilmeyen hayal gücünün yorulduğunu ve sonu gelmez bir çalışma yüzünden kendini bitirdiğini hissedersin. Çünkü ne de olsa büyüyoruz, ideallerimizi aşıyoruz, onlar toprak ve küle dönüşüyor, parçalanarak tuzla buz oluyor ve eğer başka bir hayatın yoksa, bu parçalardan birini alıp bir hayat yaratmak zorundasın."
Yaşayanların içinde çürüyen ölü hayaller var ve ruha kazılan bu mezarlık her geçen gün büyüyor. Sonsuz bir huzura yahut daim bir mutluluğa doğmayı beklemiyorduk elbet, fakat...layık olmanın ya da hak etmemiş olmanın en ufak bir ehemmiyetinin olmayışını da ummuyorduk. Böylesi bir hal ile insan, sevgiye ve doğruya olan güven ve yönelişini sarsılmaz temeller üzerinde tutamıyor, maruz kaldığı suistimal, haksızlık ve ihaneti öyle kolayca sindiremiyor da. Ruhuna çarpan bunca kötülük içinde iyi kalabilmek ancak ütopik bir sabır ve iradeyle mümkündür ki insan, bir mazerete saklanan kötülüğü içsel olarak meşrulaştırıp benliğinde kendini kolayca aklayabilecek kadar kısasçıdır. Öyledir! Gayem insanlığı ayaklar altına almak değil. İçine doğulanın içinde yoğrulmak bu: ortamdan, dinden, dilden, kültür ve etnik yapıdan bağımsız olunamayışı sonucunda vuku bulan bir hakikat. Ne hayat ne de insan berbat. Sadece...ikisi birbirinden ayrı düşünüldüğü vakit sanki daha temizler. Belki de hep akıl yüzündendir. Nihayetinde kötüyü de iyiyi de var eden ve onlara kıyafetler diken başka kim var?