Bir kimse zor zamanda yardımını gördüğü kimsenin iyiliğini kendisi rahatlığa kavuştuğunda unutuyorsa onda “vefa” ve “şükran” duygusu bulunmuyor demektir. Bu kimsenin söz konusu davranışı "vefasızlık" veya "nankörlük" diye isimlendirilir. Dar zamanda el uzatanı, bolluk zamanında unutmuyorsak o zaman “vefa” ve “minnet” duygusu bizde mevcut demektir.