Çok dramatik. Acıyı sevmek olur mu, oluyormuş. Severek, merak içinde, bir solukta okunacak bir kitap. Okuyunuz efendim. (Henüz okumamış olan, okuyacak olup da merakı törpülenmesin isteyen okurları uyarayım, aşağıdaki kısım spoiler içeriyor.)
"İyiler unutulmaz, seni unutmayacağım." dedi adam ve unuttu, kadının eceli de bu oldu: "Eğer ölümüm sana acı verecek olsaydı, o zaman ölmezdim."
Kendisini, en son 15 yıl önce, henüz bir çocukken gören yaşlı adam bile unutmamışken; defalarca seviştiği adam unuttu. Bir yandan "E bu kadın ölmesin de ne yapsın!" desem de bir yandan da uçuruma bile isteye yürümesinden dolayı ona kızıyor, malûm sonu öngörerek "kader diyemezsin, sen kendin ettin." diyordum.
Kahramanımızla hemcins oluşumuzdan mı, aşkı tecrübe edişimizden mi yoksa sadece takıntılılığımızdan mıdır bilmem, ergenliğinde yaptığı her şeyi olağan karşıladım ben. (Salak salak işler, yeminle.) Şaşırdığım şey, bir erkeğin böyle bir tahlil yapmış olmasıdır. Büyüksün bre Stefan Zweig.
Dorian Gray'in Portresi Hiç hayatınızda ellerinizle bir canavar oluşturdunuz mu? Oluşturduysanız bunu kontrol mu ettiniz yoksa ipini bıraktınız mı? Aslında
