Prometheus Yunan mitolojisinde insanın yaratıcısıdır. İnsanlara tüm meziyetleri o öğretmiştir. Bu tragedyada Zeus’un karşısındaki durumu anlatılır.
Diğer tragedya incelemelerimde olduğu gibi bunda da biraz konunun öncesinden bahsetmek doğru olur. Gelin kısaca Prometheus’a kadar Yunan Theogonisine (mitolojinin tanrılardan bahseden kısmı) bakalım.
-Spoiler içermez-
Kitabı okumadan önce Oblomov için hep 'tembel' ve 'üşengeç' gibi tanımlar duydum ve onun gerçekten de öyle biri olduğunu sandım fakat yanıldım. Üşengeç yahut tembel insanlar, yapacak işleri olan, onları yapmayı geciktiren insanlardır. Üşengeç ve tembel insanlar bunun bir kusur olduğunu bilir ve tembellik
Çünkü aşk, arızalı bir ruh halidir. Hastasındır, ötesi yok. Ve tedaviyi kabul etmez, direndikçe direnirsin.
Sevdiğinin yanağındaki gamze, bir anatomik bozukluktur aslında. Ama aşıksan, her gün binlerce defa oraya gömülesin gelir.
Görmeden duramazsın. Düşünmeden duramazsın, özlemeden duramazsın. Hasılı kelam duramazsın işte, içinde bir volkan
ARTHUR SCHOPENHAUER …
Bir deha, edebi dili harika olan düşünür... Yazdıklarını okurken illaki kendinizden tespitler bulacaksınız.Arthur belki insan sevmez ama insanı çok iyi tanıyıp ve yerinde tahliller yapan bir şahsiyet.Ona hayranım.Her ne kadar katılmadığım noktalar da olsa. Açık sözlülüğü, yapmacıktan uzak olması beni en çok çeken şey.Şunu
Bu kitabı okumadan önce kendisine karşı söyle bir ön yargım vardı:
"Bu kitabı daha erken yaşta okumalıydım. Artık bu kitabı okumak için fazla büyüğüm."
Kitabı okuduktan sonra ise tamamiylen yanıldığımı fark ettim. Bu kitap on yaşındayken de okunur kırk yaşındayken de okunur. Ben yıllar sonra tekrardan beş yaşındaki Zezé'nin hikâyesini
"Kitap okumuyoruz." cümlesi en sık yakınmalarımızdan biri. Oysa " Boş zamanlarında ne yaparsınız? " sorusunu yanıtı her yaşta değişmez bir şekilde " Kitap okurumdur." Kitap okunan zamanın BOŞ ZAMAN olduğunu düşünen bir toplumun çocuklarının kitap okumaması pek şaşılası değil. Ailelerin çoğu çocuklarının kitap okumamasından yakınmakta ama hem kendi kitap okumamakta hem çocuğa kitabı anlatmak, onları kitapla tanıştırmak, kitabın eğlenceli ufku açan bir hayat olduğunu gösterebilmek için bir şey yapmamaktadırlar. Bilgisayar, televizyon cep telefonu dünyasına sıkışmış çocukları ordan çıkarıp kitapların gizemli, büyülü ve engin sularına atmak çok kolay değil.
Sene 2001… Ortaokul 1. Sınıfa başlayacağım yıl. Bir yaz günü dayımların kereste fabrikasında çalışıyorum. Çalışıyorum dediğime bakmayın. Sadece ortalıkta dolanıyorum. Canım sıkılınca fabrikanın değişik yerlerine keşifler yapıyorum hazine bulacakmışım gibi. Sanki keşfedilmemiş yerler var da bende oraları keşfe çıkmışım gibi.
Tam bu düşünceler
Aşk, ilk kez kazanılan bir son gibidir bazen. Bazen de son kez kaybedilen bir ilk. Aşkın çaresi yoktur derler; kim çare arıyor ki zaten?
İnanma böyle şeylere... Çaresiz aşk yoktur ;çareleri reddeden âşıklar vardır. Bu sana bir şey hatırlattı mı? Şimdi eski bir arabesk şarkı var dilimde. "seninle aşkımız eski bir roman/yandı sayfaların külüdür
Kitabı bitirdiğim zaman kendime şu soruyu sordum: Cioran, beni karanlık bir tünele mi itti, yoksa karanlık bir tünelde olduğumu mu gösterdi? Burukluk benim için cevaplardan ziyade ardından bolca sorular sorduran bir kitap oldu.
Burukluk, E.M.Cioran'ın aforizmalarından derlenen bir kitap. Aforizma, basit bir tanım olarak, az söz ile çok anlam
- Şurdan döneceğim galiba. (Dönülür)
- Düz gidersem, hemen soldaymış. (Düz gidilir, solda bir tabela görülür, tabelaya rağmen emin olunamaz çünkü arka kapıyı bulmuş Matruşka, ön tarafları sevmezdi zaten hiç.)
İçeri girilir. O la la! Işıklar, yansımalar, sesler, koku, hızlı adımlar.. (Derin nefes al-ver, al-ver..)
Ve gelir kurtarıcı ses;
-
Ve bir gün 'ölüm' fikrini değiştirir..
"Ertesi gün hiç kimse ölmedi."
Ölmemek; insanların başına gelmiş ve gelebilecek olan en güzel şey midir? Yoksa bir felâket midir?
Hızlı bir girişle "Ertesi gün hiç kimse ölmedi." diyerek başlıyor hikaye. Böyle bir girişle kitabın içine girmemek ve o dünyada kaybolmamak çok zor..
Ölümün