Retro bir yorgunluk...
Yorgunsun… Bu dünyaya hiç de haberin olmadan geldin yıllar, yıllar önce. Bir ailenin en küçük üyesiydin o zamanlar. El bebek gül bebek büyütüldün. Ağladığın da oldu elbet, karnın acıktığında ya da altına yaptığında.. Herkes seni susturmak için pervane oluyordu etrafında, yüzünü güldürmek için yapmadıkları şebeklik kalmıyordu. Pek tabii üzüldüğün
kaybetme korkusu ...
Kahvaltı yapıyorum babam aradı, bu sabah annenle konuştun mu hiç, arıyorum açmıyor dedi. Bi gerildim ilk önce. Telefonu kapadım birlikte kaldığı arkadaşlarını aradım, birisinin telefonu kapalı diğeri çalıyor ama açmıyor. Eşimi aradım hemen eve dön annemden haber alamıyoruz dedim.Daha sonra güvenliği aradık gidip bakar mısınız diye. Kapıya vuruyor tık yok. İşte diyorum gerekirse kır o kapıyı ama aç. Benim yetkim yok öyle bir şeye diyor. Bir şeyler oluyor ama düşündüğüm tek şey annemin sağ salim yaşıyor olması umudu. Kalbimin sesi kulaklarımda güm güm. Babam yola çıkmış yanına gidiyor. Ve kendisi ağlarken bana neden ağlıyorsun diyor. Ağladığımı bile farketmiyorum. Çökmüşüm yatağın kenarına dünya başımda dönüyor, her an üzerime yıkıldı yıkılacak.
Kaybetme korkusuna ve çaresizlik. Bu duyguyu ikinci kez yaşıyorum. İlkinde daha çocuk sayılacak yaştaydım. Geç kalınmış olmanın acısı hala daha içimde kor gibi.
Çok şükür bu kez sonu kötü bitmedi. Durumu iyi gece geç saatte uyudukları için uyanamamışlar.
Bu sayede yılın son kazığını yediğimi düşünüyorum.
Şimdi kalkın ve sevdiklerinize sımsıkı sarılın. Özlediğiniz birileri varsa arayın sesini işitin. İnsanı multu kılan yine insandır derdi babam. Sizleri mutlu kılan insanlarla birlikte nice güzel senelere 🌹
Günlerden pazartesi, saat sabahın altısıydı.
Tam belediye binasından içeri girecekti ki onu gördü.
Ayak parmakları patlak postallarından dışarı fırlamış,
üstübaşı paramparça, açlıktan avurtları çökmüştü.
Hıçkırıklara boğulmuş haldeydi, kimsenin farkında değildi.
Yürüdü, önünde durdu.
'Asker ağlamaz arkadaş, sen niye ağlıyorsun?' diye sordu.
Cevap alamadı. Sorusunu tekrarladı.
'Söyle, niye ağlıyorsun?'
Askercik bu kez konuştu. Sesi yanıktı.
'Düşman memleketi bastı, hükümet beni terhis etti.
Silahımı aldılar. Ben şimdi bu düşmanı ne ile
öldüreceğim?'
'Üzülme' dedi ayaktaki, 'Gel benimle.'
Yürüdüler, tümen karargahına gittiler.
Emredildi, askerciğe silah verildi.
O askercik 19 Mayıs sabahında
bağımsızlık ateşini harlayacak sonra da
vatanı özgürlüğüne kavuşturacak ordunun ilk askeri,
ona bu yolu açansa ebedi Başkomutan
Mustafa Kemal'di.
19 Mayıs sadece bayram değildir, varoluşa
giden inancın ilk adımıdır!
'Kadınların peşinden koşmasını engelleyemem."
"İyi de her seferinde sanki ilk kez oluyormuş gibi ağlıyorsun."
"' Elimde değil, acı çekiyorum."
Tebliğ yılları
Tebliğin beşinci yılında baskılar artınca Osman b Affan başkanlığındaki heyetle bir kısım Müslüman Habeşistan’a göç etti.
Kureyş ileri gelenleri başta Rasule itiraz etmediler.Ne zaman ki putlara tapmayı eleştiren ayetler nazil olunca açıkça Hz Muhammed’e tepkilerini gösterdiler.Çünkü Mekke müşrikleri atalarından miras aldıkları
Kimsin sen insan?
Aç gözlerini, zayıf ve kibir dolu insan, toz zerreciğinin üstüne güçlükle tırmanan zavallı karınca; kendi kendine özgür ve büyük olduğunu söylüyorsun, kendi kendine saygı duyuyorsun, hayatı süresince o kadar aşağılık olan sen, ve kuşkusuz alay etmek için, gelip geçen çürük bedenini selamlıyorsun. Ve sonra sanıyorsun ki, büyüklük adını verdiğin bir
Ne kadar büyük olursan ol, ilk başta salya kadar pis ve idrardan daha pis kokulu bir şeydin; sonra bir solucan gibi dönüşümler geçirdin, ve nihayet dünyaya geldin, neredeyse cansız olarak, ağlayarak, bağırarak ve bunca kez yardıma çağırdığın güneşten nefret ediyormuşsun gibi gözlerini yumarak. Sana yemek veriyorlar, büyüyorsun, filiz gibi boy atıyorsun; rüzgarın erken çağında seni alıp götürmemesi gerçekten tesadüf, zira neye maruz kalmıyorsun ki? Havaya, ateşe, ışığa, gündüze, geceye, soğuğa, sıcağa, seni çevreleyen her şeye, var olan her şeye. Bütün bunlar sana hakim oluyor, heyecanlandırıyor; yeşilliği, çiçekleri seviyorsun ve soldukları zaman üzülüyorsun; köpeğini seviyorsun, öldüğü zaman ağlıyorsun; bir örümcek üstüne geliyor, korkuyla geriliyorsun; gölgene bakarken bazen ürperiyorsun, ve düşüncen, hiçliğin esrarlarının içine daldığı zaman, ürküyorsun ve kuşkudan korkuyorsun.
Kendine özgür olduğunu söylüyorsun, ve her gün binlerce şey tarafından itilerek hareket ediyorsun.
- Kadınların peşinden koşmasını engelleyemem,
~İyi de, her seferinde sanki ilk kez oluyormuş gibi ağlıyorsun.
- Elimde değil, acı çekiyorum.
İlk kez ağlıyorsun.
Bu seni daha da yalnız bırakıyor orada.
Adam gidiyor.
Zaman kavramı yok artık senin için.
Sessizce ağlıyorsun karanlıkta.
Sayfa 225Kitabı okudu
Kabullenerek güçlenmek için yaşam dersleri.
.
Kendini bilmek neyden yaptığını bile bilmek.
.
Kendi temel benliğini tamamen ihmal eden kişilerde de depresyon kaygı bozukluğu boşluk hissi ve bazen bedensel şikayetleri olarak ortaya çıkacaktır şunu söylemem gerekir Bu tür kendine yardım kitaplarını okuyan insanlar genelde sosyal benliğine öne alıp
Klik Sesi
' Kalp atışlarının sesleri aynalardan yankılanmaya başladığı vakit semada yükselen sese, minik kızın sesi eşlik ederdi. Ses şöyle derdi; " Babilli ezan okunuyor." Kulakları pek iyi duymayan kadın yanına gelen kıza bakar, gülümserdi. Dudaklarından " Allah razı olsun yavrum," cümlesi dökülür içeri geçerdi. Zihin bulanana
Kafam çok dolu şuan ne yazacağımı ne hissettiğimi bilmiyorum. Ama tek bildiğim müthiş bir kitap olduğu...
İnsanı derinden etkilediği kendini onların yerine koyduğu bir kitap. Aşta engel yok aslında hayatımızda engel denen kelimeyi bizler çıkarıyoruz. Ve insanları hapsediyoruz bakışlarımızla. Tavrımızla...
Burdada Will ve Lou'nun arasındaki yavaş yavaş çekilmenin ve birbirlerine aşık olmalarını okuyacaksınız. Will bir kazadan dolayı hayatının devamını tekerlekli sandalyede geçiren bir insan. Lou da onun bakıcısı. Ama ileriki zamanda sadece bakıcısı olmuyor. Olmaktan çıkıyor daha doğrusu...
İlk baştaki düşüncesiyle birbirleriyle vakit geçirdikten sonra ki düşünceleri aynı değil. Ben mutlu bir son bekliyordum açıkcası. Çünkü kitabın arka kapağında " Mucizelere inanmıyorsanız durup bir kez daha düşünün..."
Bu cümleyi okurken kitaba biraz ara vermiştim. Çünkü göz yaşlarımı tutamıyordum son taraflara doğru. Dedimki herşey bitti gerçekten bitti dedim. Ama bu cümleyi o sırada okuyunca dedim kendi kendime. Mucizeden bahsediyorlarsa kesin bireyler yolunda gidecek... Ama öyle olmadı hayat istediğimiz gibi tahminlerimize, planlarımız bakmıyor. Kendi yazdığı gibi ilerlemiyor kimi zaman sen ne kadar çabalarsan çabala...
Güzel bir deneyim oldu benim için okunmaya değer bir kitap.
Birde küçük bir tavsiyem olacak. Kitabın sonlarına doğru sessiz sakin bir yerde tek başınıza okumanızı tavsiye ederim. Yoksa sizi ağlarken gördüklerinde size deli muamelesi yapmasınlar veya bir kitap yüzünden mi ağlıyorsun diye küçümsemesinler...
Sizi anlayan insanlar çok az olabilir...
Keyifli okumalar...
Jojo Moyes 
Senden Önce Ben 
Ferda ŞAHİNER ÖZCEVİZ
