Ödünç kitap vermek mi yoksa o kitabın yırtık geri gelmesi mi daha büyük bir kötülük sayılmalı, bazen kararsız kalıyorum
"Sen ne kadar kalsan da geliyorsun benimle..
Ben ne kadar gitsem de kalıyorum seninle..."
Koca bir zamanlama hatası gibi hayat
Koşsam yetişemiyorum, dursam geç kalıyorum
Herşey çok erken başıma geliyor ya da çok geç...
"Birini sıkıntıda görünce çocuk gibi ortadan kaybolmak istiyorum. Korkaklıktan değil ;kendimi onun yerine koymaktan. İnsanların karşısında bazen de o eski aptalca utangaçlığım yüzünden dikilip kalıyorum. Gitmek gerektiği halde bir türlü uzaklaşamıyorum. Her zaman gerekenin tersini yapıyorum, çocuklar gibi. Kitaplarla, yani bir çeşit masal dünyası ile hayatı karıştırıyorum eskisi gibi. Galiba gittikçe de düzeltilemez oluyorum bu konuda. Masalın nerede bittiğini, hayatın nerede başladığını farkedemiyorum. Bazen, suratıma garip bakıyorlar ; o zaman uyanır gibi oluyorum. "
Sayfa 370 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Sanmakla kalıyorum
Ben ölürsem ağlayacak yok biliyorum,
Herkese sahteden gülüyorum,
Ben kendimi mutlu sanıyorum,
Maalesef sanmakla kalıyorum.
Yaşadıkça bu hayattan yoruluyorum,
Yoruldukça gerçekleri anlıyorum,
Anladıkça yaşadığımı sanıyorum,
Maalesef sanmakla kalıyorum.
Dostlar var onların hakkını yemiyorum,
Hakkım yendikçe dünyaya dayanamıyorum,
Zorluklara dayandığımı sanıyorum,
Maalesef sanmakla kalıyorum.
Ey Tanrı yazdıklarını yaşıyorum,
Düşünemeyenlerden eziyet çekiyorum,
Seçimlerim doğru oldu sanıyorum,
Maalesef sanmakla kalıyorum.
Ey Tanrı aç kollarını sana geliyorum,
Ben zaten her gün bin defa ölüyorum,
Her gün gün batmadan öleceğimi sanıyorum,
Maalesef sanmakla kalıyorum.
Ayzada
Lisan hayli zayıflamış. Bundan elli yıl önce yazılmakta olan Türkçeyle bugünkünü
karşılaştırdığım zaman hayretler içerisinde kalıyorum.
Hayati İnançKitabı okudu
Ben kalıyorum,
Günler gidiyor sessizce.
Öyle böyle yaşıyorum
Bir gemi üzerinde dengede kalıyorum. Öyle böyle yaşıyorum gün bitince emin olduğum tek şey yaşamış olduğum."ne fazlası var ne de eksiği"kendim ile çeliştiğim birden fazla olaya utanç duyuyor ve sanki hiç yaşanmamış gibi de yeni bir güne başlıyorum. İnsan belleğinin prensibi bu,faydası yoksa beyinden atar.Bundan korkuyorum bir gün beni de atacak olmasından çünkü biliyorum ki benliğimin varlığı sadece düşüncelerimi karıştırıyor. Varlığıma bir faydası olmayacak kadar değersiz kalıyor,bu da beni yelkeni olmayan bir gemi üzerinde sadece dengede kalmaya uğraştığım yaşama sürüklüyor o zaman yaşamın benim için kıymeti ne?
𝓔𝓵𝓲𝓯𝓮 𝓪𝓲𝓽...
Bu kadar çok kişi, böyle binlerce insan mutluluğu tadıyor, ben neden yoksun kalıyorum bundan?
Sayfa 127Kitabı okudu
Sen ne kadar kalsan da, geliyorsun benimle, ben ne kadar gitsem de, kalıyorum seninle.
William Shakespeare
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022224,6bin okunma